26 juli
De aanloop was er één om niet snel te vergeten. De maandag van de laatste week voor vertrek kreeg ik nogal wat pijn, lang verhaal kort: een niersteen. Flink wat medicatie, nog wat (gelukkig in te plannen) last minute onderzoeken op de vrijdag voor vertrek en het goede nieuws was dat ‘het niet lang meer kon duren’. Inderdaad heb ik het vermoeden dat de niersteen van vrijdag op zaterdagnacht mijn lichaam heeft verlaten. We konden weg, maar een aantal dagen heb ik nog flink gekwakkeld.
Op zaterdag 26 juli ging het dan toch richting het Zwarte Woud, Seebach om precies te zijn. Via Casamundo hadden we een huis (appartement) gehuurd. De tocht zou 500 km zijn, en dat betekende dat we voor het eerst onderweg moesten laden! Snelladen dus. Wij lieten de Google Maps die in onze nieuwe Volvo zit ons netjes naar een laadplek begeleiden. En zie daar, de ANWB laadpas werkte gewoon, en we hadden de boterhammen ternauwernood op, of de accu zat alweer op 80% en we konden er weer een paar uur tegen aan. We zijn eind van de middag in Seebach aangekomen en na een zeer steil klimmetje kwamen we bij ons plekje voor de komende 5 nachten. Ik nog lang niet fit, maar dat mocht de pret niet drukken (en zal ik ook niet meer uitgebreid vermelden). Een mooi huis. 3 split levels, van alle gemakken voorzien, en een mooi uitzicht. We waren redelijk op tijd, dus na uitpakken gingen we richting Steakhaus Kaminstub’n am Wolfsbrunnen. Ik denk normaliter een bruisend restaurant. Nu zat er bijna niemand, de enige die er werkte was een vrouw op leeftijd die erbij liep alsof ze morgen een nieuwe knie nodig had. Vast niet de normale gang van zaken. Besteld en lekker gegeten.
27 juli
De grote dag! Fleur en ik samen jarig, samen 100. Behoorlijk geslapen op de bedden, met Marleen naar het nabij gelegen dorpje Ottenhöfen voor lekker gebak gereden. Voor de rest een relaxte dag gehad. ’s middags hebben de dames gemonopolied (Marleen heeft de smaak echt te pakken) en heb ik nog wat gerust. ’s Avonds thuis gekookt.
28 juli
Ons eerste uitje. Na de bijna dagelijkse yoga oefeningen van Fleur en Marleen en we allemaal goed wakker zijn geworden rijden we rijden naar de Mummelsee. Een meer (zeg maar gerust vijver) een stuk verderop, maar wel een stuk hoger en een mooie plek, waar veel wandelpaden beginnen (en eindigen). Inmiddels hadden we door dat het Zwarte Woud niet ver van de Alpen lag, en dat de weerswaarschuwingen die de alpen golden (zeer veel regenval, slecht weer) ook voor ons golden. We hadden veel regen. Het leek bij de Mummelsee eerst droog te blijven. Dus na een lekkere lunch onder bij het meer, liepen we vol goede moed om het meer heen naar boven om een mooie ronde te maken. Bovengekomen was het zo mistig dat van het uitzicht bar weinig overbleef. Als je goed tuurde kon je 50 meter verderop een windmolen zien. Maar verder zag je niets. En op de terugweg gebeurde het dan toch. Een pittige regenbui, waarmee wij precies konden ervaren welke jassen bestand waren tegen een bui en welke niet. Het koelde ook snel af, dus verkleumd en goed nat stapten we in de auto om naar ons huisje terug te gaan.
29 juli
Vanwege het weer kwam van een dagelijkse hike niet echt veel. Op de dinsdag togen we dus maar naar Achern, een wat groter stadje waar we even konden shoppen. In een gigantische schoenenwinkel een paar mooie wandelschoenen voor Marleen gekocht. Op de terugweg zijn we nog in Ottenhöfen langs het Naturerlebnis bad gegaan. Heerlijk natuurbad en gelukkig trok het even enigszins open, dus lekker zwemmen met een zonnetje. ’s Avonds hebben Fleur en ik nog een rondje gelopen.
30 juli
Onze laatste dag in het Zwarte Woud alweer. Ondanks de regen was het toch erg mooi. Een mooi huis, en een prachtige omgeving. Echt alle reden om nog een keer terug te komen. We hebben ’s middags toch nog een keer de reis naar de Mummelsee gemaakt. Nu een wat andere route, en Marleen kon los met haar stoere wandelschoenen. Met een family platter uiteindelijk gegeten bij het hotel aan het water, en toen richting het huis om in te gaan pakken. De volgende dag op tijd weg richting Italië!
31 juli
De reisdag. Je zou denken op een donderdag, dat is goed te doen. Maar druk was het echt. Ook nog regen bij vertrek, afscheid in stijl zullen we maar zeggen. Nou verliep het helemaal niet dramatisch, en het laden ging elke keer als een speer. Maar bij de Gotthard tunnel kwam de vertraging. Daar hebben we een uur erover gedaan om erin te komen. Na een totale reis van 7 uur (over 500km), kwamen wij aan bij Camping Lido Okay aan het Lage Maggiore. Meteen een hoger temperatuurtje een een mooi plekje met uitzicht op het meer, en zeer dichtbij ingang en zwembad (was een kleine camping trouwens, dus iedereen zat overal dichtbij). Meteen een pizzaatje op de camping! Zie volgende bericht voor onze Italiaanse avonturen!
