De reis
Sjonge wat was het vroeg. Kwart voor 3 de wekker. Marcel Holidays had ons medegedeeld dat de vlucht uit Düsseldorf vervroegd was van 7.30 naar 6.20. Peter was vrijdagavond uit Sneek al naar mij toegekomen en ’s nachts reden wij om 3 uur richting Venlo, alwaar Taxi Bos ons oppikte en naar Düsseldorf reed. Daar troffen we Marcel, Marc, Stefan, Bart, Jeroen, Jan Willem, Gerard, Markus, Norbert en Koen.
De reis ging verder op zich prima, ook al is je ritme er flink aan (en je bent ook geen 18, 30, 40 meer). Nou zijn wij flink wat gewend door al die trips, maar de bewegwijzering in Madrid was toch van dien aard dat we verdwaalden. Het volgen van de M om de metro te bereiken, bleek niet de juiste keuze te zijn toen we met een paspoortcontrole opnieuw een soort waren ingecheckt voor een vervolgvlucht vanaf gate M (…) Met veel moeite mochten we weer terug en uiteindelijk hadden we de weg naar Madrid Centrum te pakken. Tijdens deze hele reis was het ook vaak nodig om te checken of we nog compleet waren, maar het zorgvuldig tellen ontwikkelde zich al snel naar “2-4-13-compleet!”. Om ongeveer half 11 konden we de bagage droppen bij het hotel (Hotel Moderno) aan de Plaza Puerto del Sol. We aten een snel broodje bij Starbucks of Subway en wandelden richting het Prado.
Het museum
…oftewel Museo Nacional Del Prado. Prachtig en enorm museum met heel, heel veel schilderijen. Zeer indrukwekkend en het blijft bijzonder hoe goed schilderijen van honderden jaren oud bewaard zijn gebleven, met levensechte kleuren en alle details. Via onze oortjes hadden we een guided tour en konden we de hoogtepunten eruit pikken. Als je alles wil zien ben je een week bezig. Samen met Norbert en Michel hadden we het laagste tempo, dus toen wij na afloop de anderen opzochten zaten zij al aan een lekker biertje. Samen geluncht en in de loop van de middag richting hotel om echt in te checken en een uurtje te chillen (of slapen). Begin van de avond togen wij weer naar de metro om richting het stadion te gaan.
De wedstrijd
…oftwel Estadio Metropolitano. Het nieuwe stadion waar we nog niet eerder waren geweest. In 2014 waren we bij Atletico in het oude stadion geweest (en in 2008 bij Real ook in Madrid; jaja zo lang gaat het al terug). Bij binnenkomst was al duidelijk dat dit een nieuw stadion was. We waren in plukjes verdeeld over het stadion (behalve Jan Willem, die in zijn eentje zat, aangezien hij als laatste aan de groep was toegevoegd). Ik mocht Marc een beetje wegwijs maken in het Spaanse voetbal (…).
Je zag wel dat dit stadion op een nieuwe manier was gebouwd. Dus langgerekte trappen en wijds opgezet. Het is dat wij maar 10 meter van het veld zaten, maar hoog op de tribune, waar je in de oudere (sfeervolle) stadions meteen last krijgt van hoogtevrees en steilheidsangst, zit je hier toch al vrij snel ver van het veld af. Wij maakten ons op voor een mooie wedstrijd tussen Atletico Madrid en Real Sociedad. Wij zaten aan de kant waar Atletico in de eerste helft naartoe voetbalde, dus als ze een beetje goed zouden starten zouden we wellicht nog een doelpunt vlakbij ons kunnen zien. Nou, dat hebben we! Na 12 minuten stond het 3-0 door drie keer Sørloth, de snelste hattrick ooit in La Liga. En iets later legde bij er nog 1 in! Prachtige start natuurlijk en we zaten er met onze neus boven op. Alleen, de wedstrijd is dan natuurlijk wel gespeeld. Helemaal als Sociedad in de 2e helft nog liever niet met 10-0 wil verliezen dan nog 1 of 2 keer scoren. Dus 4-0 bleef het. Na de wedstrijd verlaten 60.000 mensen (incl. gezinnen) moeiteloos het stadion, we liepen rustig naar de metro en zonder al te lang stil te staan (misschien 10 minuten op het perron) zaten we alweer in de metro richting het centrum. Perfect geregeld. Nog 1 biertje om na te praten en dan richting het hotel. De meesten dan. Ik kom er steeds meer achter dat we 2 casino-maestro’s in ons midden hebben. In mijn herinnering heb ik ze nog nooit met grote verliezen terug horen komen (de volgende ochtend). Het was ofwel quitte gespeeld ofwel er werden weer een flink aantal euro’s verdiend. Zo ook nu! Misters Black Jack Jeroen en Bart waren weer lekker bezig (en zondagavond avond ook overigens)
De fietstocht
Op zondagochtend waren wij om kwart voor 10 present voor de fietstocht met Nederlandstalige gids. Prima ontbijt in het hotel, en met jas aan konden we erop uit. Het was nog opvallend fris. In de zon ging het wel, maar door die hoge gebouwen en dat beboomde groene park fietsten we veel in de schaduw. Pas toen we pauzeerden op een terras konden we ons naar de zon keren. De gids, die het prima deed in onze ogen: wist veel, kon leuk vertellen, grapje hier en daar, gaf ons wel de schik van ons leven op dat terras.
Wij waren net in gesprek over de hoeveelste keer dit wel niet was dat wij als groep zo’n voetbaltrip maakten (17), toen hij plotseling mijn schouder (ik zat naast hem) vastpakte, en zachtjes zei: “Wacht, ik word even afgeleid” Hij stond op, en begaf zich naar verderop op het terras en keek daar duidelijk schuin omhoog richting of langs een grote boom. De hele groep merkte inmiddels dat er iets aan het gebeuren was en hield de adem in. De gids keek opvallend ernstig. Wat was er aan de hand. Stefan ‘zag zijn leven al even aan zich voorbijtrekken’. Was het een neerstortende Boeing, of gewoon een gewapende drone? Een heel plaatselijke tornado? Net toen we het niet meer hielden vloog er een klein vogeltje uit de boom, slaakte de gids een juichkreet en riep hij uit: “Een appelvink!! De tweede keer dat ik die ooit gezien heb! Even in mijn vogelapp zetten”. En terwijl onze hartslag weer onder de 200 dook, ging hij breed grijnzend zitten, vol van zijn mooie ontdekking.
Even later was het weer raak. In de poging om ons te wijzen op enkel sportbarren waar wij ’s middags El Classico konden kijken, probeerde hij contact met Marcel te leggen via de telefoon. Marcel zei, zoals we dat in Nederland altijd doen, geef me je nummer, dan bel ik je en dan hebben we elkaars nummer en kunnen we delen. Dat was een moeilijke vraag voor de gids. Het begon al met welk netnummer Spanje ook alweer had. Toen de rollen omgedraaid. Hij zou Marcel bellen. Na 2 pogingen gaf hij aan dat hij met zijn telefoon niet naar het buitenland kon bellen. Waarna ik niet kon laten om te zeggen: “Ja, maar hij zit toch gewoon hier!…..”
Dat was me het pauzetje wel. Daarna nog een stuk gefietst tot en met paleis en en de kathedraal.
Voetbal in de kroeg
Rond 13 uur waren we terug bij de fietsenzaak, en konden we naar het terras. In de schaduw, dus iedereen met jas aan en soms met warmte dekentje (!). Geluncht en tja: Onze oorsprong is met name volleybal, maar we gaan niet voor niets voor de 17e keer naar het voetbal. De één wat meer dan de ander, maar sportgek en voetbalgek zijn ze allemaal. Dus eerst werden de smartphones tegen een bierglas aan gezet voor het volgen van Feijenoord-PSV. Toen dat goed en wel bezig was (tussenstand 2-0 voor Feijenoord) liepen we via het hotel richting een kroeg die ons was aanbevolen door de fiets-gids. Niet al te groot, maar zeer gezellig. Daar begon om kwart over 4 El Classico: Barcelona – Real. Het was we het middagje wel. PSV wint miraculeus nog met 3-2, Ajax (ook op de telefoon) verliest kansloos met 3-0 en Barcelona wint in een spektakelstuk met 4-3 van Real! En we konden rustig juichen voor Barca. Geen probleem in hartje Madrid. Na het voetbalgeweld terug richting hotel en vervolgens wandelend naar het restaurant!
Uit eten
…oftewel Los Montes de Galicia. 3 van ons pakten de metro, de rest ging te voet. Die 4,3 km zou nog wel wat korter uit kunnen pakken dachten we, maar dit was een google-maps inschatting. Dus toen we eindelijk aankwamen hadden we exact 4,3 mln km gelopen. En onderweg piepte en kraakte het wel een beetje. Van ‘waar zijn we aan begonnen’, tot ‘ hoever is het nog, Grote Smarcel?’ Tja: allemaal rond de 50. Dan gaat dat door een drukke stad niet meer vanzelf. Die drie met de metro hadden het goed bekeken.
Dan het restaurant. Nr 1 bij Tripadvisor. Vooraf een menu betaald incl. drank. Lekker was het. Niet spectaculair maar heerlijke tapas vooraf, een prima hoofdgerecht (een flink aantal mensen nam spare ribs) en een goed toetje. Als toetje had je de keuze tussen een lemon sorbet, of een stuk(je) cheesecake. Gerard had al een aantal mensen van hun overgebleven spare ribs afgeholpen, en toen hij het stuk cheesecake zag dat voor hem neergezet werd, gaf zelfs hij zwetend aan: sjonge jonge dit gaat me echt niet lukken, dit kan ik niet meer op. Nou dachten we, zelfs bij Gerard houdt het een keer op! Maar toen ik toevallig 90 seconden later nog een keer richting Gerard keek, was hij net bezig de laatste bodemkruimeltje op zijn vork te schuiven. Weg cake! Bikkel! Terwijl Peter echt hapje voor hapje zijn best deed, en de helft liet staan.
Maar zeer gezellig was het, en ook heel verstandig dat we dit soort restaurants ruim van te voren reserveren. Met 13 man stap je gewoon niet zo maar binnen op zaterdagavond en dan verwachten dat er nog een plekje is.
Naar huis
Na het diner was het niet teruglopen, maar pakten we allemaal de metro. Bij terugkomst was bij de meesten het actieve er wel van af, dus op de casino-gangers na (en misschien nog enkelen) gingen we naar het hotel, ons bed opzoeken. De volgende ochtend inpakken en richting het vliegveld. Dat liep ook weer van een leien dakje. We liepen op het Sol station de verkeerde ingang in, want we moesten niet met de metro maar met een andere lijn. Dus we hebben met zijn allen betaald om onder de grond 50 meter naar de goede ingang te mogen lopen. Daar ook weer even twijfel over lijnen, routes en nummers, maar uiteindelijk ging het goed. Dit keer een niet al te groot vliegtuig en rond 15 uur landden wij weer in Düsseldorf. Daar weer hartelijk afscheid genomen, en via de parkeershuttle werden we weer naar Michels auto gebracht. Vandaar liep het eigenlijk prima en om half 6 werd ik door Peter keurig thuis afgezet.
Het was een relaxed weekend. Marcel Holidays had het weer prima voor elkaar. Voor de totale lijst met voetbaltrips zie: https://www.theaterofdreams.net/2025/05/17/lijst-met-voetbaltrips. Volgend jaar Glasgow? Napels? Parijs? Milaan? We gaan het zien.