Het is zover. De games zitten erop. De herhalingen van de sporten en de ceremonies zijn nog op de TV te zien (opvallend veel finales met Chinezen erin) en als we ze niet op TV zien, komen we nog wel aan ons voorbij in onze herinneringen. Wat een intensieve 2 weken waren dit. Alvorens we de balans definitief op gaan maken brengen we nog 1 dag door in Beijing.
Oorspronkelijk noodgedwongen, omdat onze vluchten werden herscheduled, maar uiteindelijk prima zo. Zo kunnen we even bijkomen en nog iets van het echte China zien. Vanochtend door een taxi thuis opgehaald en die heeft ons in anderhalf uur naar Simatai gereden. Daar kun je de muur op, een wandeling maken, en weer terug. De chauffeur heeft daar zo’n 2,5 uur op ons gewacht. Allereerst met de kabelbaan naar boven. Geen ski-achtige gondel, maar een two-seatertje (mijn rugzak en ik) en een flink stuk over de heuvels. Toch niet zo ver naar boven als ik dacht. Je moet nog een heel stuk klimmen om echt op de muur te staan. Ik had mijn zoomlens van 2 kg ook maar thuis gelaten; die heeft zijn werk erop zitten. Uit de kabelbaan komend konden we inderdaad gaan klimmen, maar er was ook een minitrain. Die hebben we genomen en die bracht ons weer een stukje hoger de berg op.
Dus uiteindelijk niet zo heel veel meer klimmen, maar buiten adem raak je zonder problemen. Het was een uur of 11 en de temperatuur was boven de 30 graden. Wij hoopten op koeler weer, gezien de ervaringen van de wielrensters, maar nee dus. Lekker bakken met gelukkig af en toe een briesje. Boven gekomen even uithijgen. Een straatverkoper afgewimpeld die ons ter plekke een gouden medaille wilde graveren met onze namen. Hadden we niet verdiend vonden we.
En toen genieten!!! Hoewel het nog best wat heiig was, kon je ver zien, en kon je de muur een groot stuk volgen door de bergen heen. Als je die woestenij ziet (over bergkammen liep ie ook) denk je ook wel eens: daar heb je toch helemaal geen muur nodig; daar komt niemand overheen. Maar dan bedenk je dat de muur ook een transportroute is en dan snap je het weer. We hebben flink trapgelopen. Zowel naar boven als naar beneden. En steil!
Het is een indrukwekkend bouwwerk, waarvan het bijna niet te geloven is dat ie 5000km lang is. Het ‘feit’ dat de muur vanaf de maan te zien zou zijn is allang tot mythe verklaard. ‘Officieel’ in 2003 toen een Chinese astronaut z’n uiterste best deed vanuit de ruimte, maar hem echt niet kon vinden.
Het was toch nog iets meer toeristisch dan we hadden gehoopt. Enkele jaren geleden is Roy er ook geweest, op een ander stuk, waar helemaal niemand was. Volledige stilte en geen toerist te zien. Het nadeel was toen dat de muur eigenlijk ook nauwelijks te zien was, door een heftige mist.
Om een uur of half 4 thuis gekomen en een beetje begonnen met inpakken. We hadden om 7 uur met Yvonne afgesproken om te gaan uit eten. Als dank voor alle hulp die ze ons geboden heeft wilden we haar dat aanbieden. Wij hebben toen in het beste Peking Eend restaurant van China (Da Dong Roasted Duck Restaurant) …. inderdaad: Peking Eend gegeten. Heerlijk! Mals vlees, dat je in een soort heel dun pannenkoekje stopt, met wat groente, saus en specerijen erbij. Opvouwen en eten maar. Je krijgt trouwens de bewuste eend even te zien voordat ze hem gaan fileren (nee, niet voordat ze hem slachten..!) Als specialiteit wordt dan ook nog het hoofd geserveerd, en daar heb ik een stukje van geproefd, maar die hersenen smaken ook ‘gewoon’ naar lever. Niet zo heel lekker dus, maar de eend an sich was super.
Komen zojuist thuis en maken ons op voor de thuisreis waarin we weer 6 uur gaan inlopen, die we hier kwijt zijn geraakt. We vertrekken om 14.20 Beijing tijd, en komen om 18.35 Nederlandse tijd aan.
Dit is de laatste blog ‘vanaf locatie’. Zoals aangekondigd maak ik de balans nog wel even op, maar dat zal gebeuren uit het altijd gezellige Delft, dat mij de eerste weken waarschijnlijk als een uitgestorven dorp zal voorkomen.