Nou daar gaan we dan. Las Vegas. Het was een flinke slenter en sjokdag vandaag. Heb een flink deel van de strip gelopen. Net als heel veel andere mensen. En je ziet ze denken: wat hebben we het hier allemaal mooi voor ons gemaakt. Maar in werkelijkheid hebben ze het zo mooi VAN ons gemaakt. Die hotel-casino’s zijn zo gruwelijk luxe, dat slaat echt helemaal nergens meer op. Vierkante kilometers tapijt en marmer. Automaten tot zover het oog reikt, met minder dan 20 verdiepingen doe je al niet meer mee. Bling bling overal, en alles heeft zijn eigen thema. Caesars Palace laat zich raden. Schitterend. En het zijn gewoon zwarte gaten, heb ik geconcludeerd. Zwarte gaten zijn van die dingen, dat als je er te dicht in de buurt komt, vlieg je erin, en kom je er nooit meer uit. Nou, dat gebeurt met ons geld. Ga maar na. Als je gokt en verliest is het logisch. Als je wint ga je net zo lang door totdat je alles toch weer kwijt bent. En mocht je zo sterk zijn met een flinke winst van de vloer te stappen, dan neem je dat natuurlijk niet mee, maar koop je eindelijk dat Armani pak dat je altijd al gehad willen hebben. En laat die winkel nou 25 meter verderop zitten.
En als je niet wil gokken, zoals ik, dan zijn de winkels er ook nog steeds, en kun je je ook blauw betalen aan restaurants, cocktails, spa noem maar op. Er komt daar dus zo afschuwelijk veel geld binnen. Daar moet je de boel wel een beetje van opknappen. Maar, zoals ik ook al aan had gegeven. Als ik bijv. met zijn 2-en hier was geweest, had ik er wellicht ook iets meer aan meegedaan. En dan natuurlijk de uitzondering op de regel geweest en flink winnen, en de deur uitlopen 🙂
Er wordt op de vloer gewoon gerookt! Dat viel me ook op.
Op mijn looptocht vanochtend en een gedeelte van de middag ben ik even binnengestapt bij MGM Grand, The Bellagio, Planet Hollywood, Caesars Palace en vanavond natuurlijk ook LVH: Las Vegas Hotel, maar daarover later meer. Overal dus pracht en praal, groot, duizenden machines, peperdure shops. Naast al die machines, ook nog een enorm James Bond-achtig scherm, waarop op paardenrennen, op de NFL, op de NBA, op eigenlijk alles gegokt kan worden. Bij de Forum shops (behorend bij Caesars Palace) moest ik even nadenken over een roltrap die in het rond gaat. Maar het moet kunnen. Gelukkig maar, want ik stond er op vanmiddag.
En het publiek is ook erg gevarieerd. Vriendengroepen, zowel mannelijk als vrouwelijk, stellen, zakenreisjes. Veel mensen opgedirkt, een aantal kan het hebben, een aantal kan het eigenlijk volledig nìet hebben.
En ik had het al kort gehad over de afstand tot de kamer (en morgenochtend weer met die grote tas op pad). Eerst van de auto naar de lift van de parkeergarage, dan de ingang in van het hotel. Dan 75 meter naar de lobby. Dan worden alle gasten dwars door het casino geleid, met wat slingeringen, ben je zo 150 meter verder. Vervolgens de lift in, en dan vanuit de lift nog eens iets van 100 meter naar mijn kamer (ik had dan ook wel de allerverste kamer die er is) Toen ik gisteren kort Facetimede met Sjack liep ik even de gang op om te laten zien hoe lang die was. BENG, deur dicht. G&#$%$(#&. Gelukkig liep er iemand van het hotel in de gang. 10 minuten later stond ik gelukkig weer binnen.
En het is nu ook nog laagseizoen! In de zomer blijf je hier kapot volgens mij! Maar goed. Ik wilde iets van een show doen, nu ik er toch was. Even getwijfeld over Cirque du Soleil met de Beatles, of Jay Leno vanavond. Maar los van de prijs, dacht ik: ik doe datgene waar Las Vegas beroemd om is. Wiie trad hier van 1972 tot 1977 op? Juist: de King! Dus een show in LVH (waar de echte king ook optrad!) van Trent Carlini (won een prijs bij ABC voor The Next Best Thing). Het was een mooie show. In het zaaltje konden een dikke 150 mensen denk ik, er zaten er 75. Hij doet de show met zijn vrouw, een prachtige danseres. Samen hebben ze wel 10 kostuumwissels gedaan. Hij begon in het goud, uit de jaren 50, ging via de leren outfit van eind jaren 60, naar het stoere lichtblauwe pak van de Vegas shows. Hij heeft een goede stem, en kan de sfeer goed opbouwen. Maar het enge is, dat hij wanneer hij lacht, dat zelfde magische lachje heeft van Elvis. De kenners snappen wat ik bedoel. Ik beschrijf het maar als een opgetrokken jukbeen. En naarmate de show vorderde ging hij steeds meer op hem lijken. Na de show nog even op de foto (vrijwilliger had niet veel verstand van fotograferen met iPhones). Was een mooie belevenis. Was trouwens ongeveer de jongste in het publiek. Zegt misschien wel iets, maar the King lives forever! Toch????…..
Na terugkomst in het hotel meteen de straat op, met statief, om nog even wat nachtplaatjes van typisch Vegas te schieten. En nog even te genieten van de werkelijk geweldige fontijn show voor The Bellagio.
Het zit erop! Morgen de ‘normale wereld’ weer in. Op naar de grand canyon! En eerst nog even angst de Walmart voor een prepaid telefoontje. Het gaat lukken.