Vroeg op. We beginnen het vervoer rondom het olympisch park een beetje door te rijgen, dus ruim voor half 9 zitten we op onze plekken in het hockey-stadion voor dames: Nederland-China. Als China meedoet, en dat doen ze akelig vaak, dan is het ook extra druk en luidruchtig op de tribunes. Erg spannende wedstrijd, uiteindelijk nipt gewonnen door Nederland met 1-0. Nog geen punten verloren, de mannen ook niet! Vervolgens naar handbal, in het Olympic Sports Center. Het begon bij aankomst flink te donderen en al wat te sputteren, het leek erop alsof het weer zover was met de regen. We konden in ieder geval naar binnen. We hebben 2 wedstrijden bekeken: IJsland-Korea en China (ja, weer China) tegen Spanje. Ik had ooit wel eens een kampioenswedstrijd van E&O gezien in Nederland, dus ik wist er iets van, maar over keiharde sporten gesproken: dit is er ook weer een van. En als ergens een bepaalde type postuur hoort bij een positie dan lijkt het wel bij deze sport te zijn. De cirkelspeler is een beer van minstens 100kg en zo’n 2 meter. De beide hoekspelers (ik denk dat je ze zo noemt, omdat ze helemaal in het hoekje spelen en dan naar binnen komen) zijn gewoon klein en snel. De overige zijn allemaal redelijke lange atletische figuren.
Heel spannend einde van de eerste wedstrijd, net gewonnen door Zuid-Korea. Daarna dus China-Spanje. Spanje is een veel beter team (we waren kort voor de wedstrijden een beetje geïnformeerd door een Deen, die nogal wat van handbal wist), maar met China weet je het deze weken nooit. Maar ze kwamen er inderdaad niet echt aan te pas. Een enkele keer kwamen ze er leuk uit. Met al die nieuwe sporten die China is gaan beoefenen richting de Olympics, is het logisch als je af en toe in de war raakt. De alley-oop (spel je dat zo?) die ik zag van de Chinezen was nog tot daar aan toe, maar toen er eentje vrij op de keeper afkwam en met een volledige sprong-met-pirouette scoorde dacht ik echt bij het basketbal terechtgekomen te zijn. China verloor gewoon met 10 punten verschil.
En toen naar het volgende Gymnasium. Het was inmiddels flinke begonnen te regenen. Dus onze vuilniszak in regenjasvorm die werd uitgereikt aan getrokken (daar zullen ze toch ook enkele miljoenen van hebben liggen). En de taxi in. Er zijn nogal wat hallen in Beijing, dus we werden bij het verkeerde terrein afgezet. Overal waar we komen als we ietwat verdwalen, wordt ons toch vrij serieus gevraagd of we athletes zijn. Dan ga ik even wat rechter op lopen, buik in, en zeg ik…nee, want ik heb nou eenmaal niet zo’n pasje. Voordat ik nu te snel trots wordt op het feit dat me dat gevraagd wordt, denk ik aan gewichtheffers, judoka’s van 130 kg en boogschieters, die ook ‘athletes’ zijn , maar dan in de betekenis van deelnemer.
Uiteindelijk bij het goede Gymnasium beland. We gaan hier volkssport nummer 1(?) bekijken van China: tafeltennis. Bij het judoen was het volgen van 2 parallelle wedstrijden al best lastig, hier staan 8 tafels!!! We hebben te maken met de voorronde van de landenwedstrijd (Nederland heeft ‘s middags al verloren van Singapore). O.a. China maakt zijn opwachting, op tafel 1 (toevallige loting denk ik dan).
Ook weer erg leuk om te zien. Totaal niet te volgen, je moet je echt even focussen op een bepaalde wedstrijd. De warming-up is al bewonderenswaardig. Er gaan er twee tegen over elkaar staan en ze slaan even een balletje: tik-tik…….tik-tik………tik-tik. Spreek dit snel uit (ongeveer 60x per minuut) dan heb je slagenwisseling te pakken.
China wint. Vraag me niet de andere uitslagen, daarvoor is Studio Sport. Die landen confrontaties hebben dus allemaal hun eigen tafel. Na 2 enkelspelen volgt een dubbelspel, en daarna, als er nog geen 3 partijen gewonnen zijn door een land, nog 1 of 2 enkelspelen (zeg maar best-of-5; klinkt eenvoudiger). Dat betekent dat gedurende de avond 1 voor 1 de tafels weer vrijkomen. Opvallend was het feit (en we zijn die-hards, we hebben ervoor betaald dus we blijven tot het einde) dat Roemenië tegen Polen een wedstrijd over 5 partijen werd, en die minstens een half uur na de 1-na-laatste tafel klaar was. Ik kan me voorstellen dat ze de onverdeelde aandacht van de zaal wilden, maar waar ze waarschijnlijk geen rekening mee hielden is het feit dat de zaal al 70% leeg was toen zij de laatste partij speelden. Wij zaten er nog.
Vanuit de aanname dat er niets te huldigen zou zijn, maar ook omdat mijn maag een eerste protest afgaf over onze toch wel sterk gewijzigde eetpatroon sinds Nederland, zeg maar geen patroon meer, zijn we naar het appartement gegaan om te slapen. Morgen judo en beachvolleybal