Zo, het is zover. Ben helemaal alleen in huis. Fleur is met Elise naar Adéle in München (!), ik heb Marleen gisteren naar de oma’s in Eindhoven gebracht, en zelf sta ik klaar om richting station Nijmegen te gaan, richting Paris! Slecht geslapen. Het lijkt wel of ik naarmate ik ouder wordt het vooruitzicht van zo’n logistieke reisdag steeds moeilijker kan verteren. Maar dutten kan ook nog in de trein. Ik stapte met enige acrobatiek op de fiets (rugzak om, en rolkoffertje op het stuur) en was ruim op tijd op het station. In de trein gestapt naar Rotterdam Centraal. Had heel veel tijd-ruimte ingebouwd, en dacht dat ik rustig op Rotterdam CS een koffietje kon drinken, toen de trein in Breda richting Rotterdam “NIET GING”. Tja, die trein naar Parijs met mijn gereserveerde plek wacht niet en in een trein later heb ik geen stoel… Met een omleiding ging het toch nog goed, en kwam ik wel wat later maar toch nog ruim op tijd op het station in R’dam. Die Starbucks met muffin kon er dus nog wel degelijk in.
Bij het wachten op de Eurostar dacht ik even de winterspelen te bezoeken, want in vol Team NL ornaat kwam daar Jeroen Otter, oud shorttrack coach, ook het perron oplopen. Wat een chique eerste klas plek had ik. Ik kon lekker gaan zitten, en na een half uur pingde de telefoon al, ‘ Welkom in België’. Dat schiet op. Met een kwartiertje vertraging kwam ik in Gare du Nord aan. Hier werd ik herenigd met?…. Roy natuurlijk. We bezoeken samen onze vierde spelen. Wat begon in Beijing 2008 is bijna een traditie geworden (Londen, Rio en nu Parijs). Ook Roy was net aangekomen met de trein uit Londen, en lopend konden we richting ons appartement. Nog even een hapje gegeten (natuurlijk met TV-scherm in het restaurantje) en vervolgens iets na 16 uur op zoek naar ons plekje voor deze week. De instructies leken duidelijk, maar we waren een half uur en een telefoontje verder toen we het uit de kluiten gewassen hangslotje vonden op de binnenplaats op 30 cm hoogte, die dan de key deposit box moest voorstellen. Maar toen liep het dan ook van een leien dakje. Een lift van 50cm bij 75cm, of 6 verdiepingen trappen. We rouleren dus.
Bijzondere plek deze zolder verdieping. Er zijn slechts enkele volledig verticale ramen, en de rest is allemaal Velux dakraam, en daar zijn er dan ook een stuk of 10 van. Warm, maar erg sfeervol (noem het gerust eclectic) ingericht.
De hoofdboeker kreeg het voordeel van de keuze. Roy kreeg het 2 persoons bed, en ik de ‘kinderkamer’. Ondanks een vrij dun matras, moet ik toch zeggen dat ik weinig tot geen last van mijn rug heb gekregen.
Had ik al gezegd dat dit mijn eerste keer in Parijs was? Ja ja, dus de metrolijnen zaten nog niet in mijn hoofd, en hoe hoog de Eiffeltoren nu echt was wist ik ook niet. Maar het is een prachtige stad gebleken!
En toen gingen we voor het eerst naar de sport. En niet het minste: de atletiek sessie waarin de 100m finale met Noah Lyles (en anderen) verwerkt was. Ons digitale weekkaartje voor alle OV getest: werkte uitstekend. Bliep en door het poortje. In de metro zoals geadviseerd in de geweldige Paris2024Transport App. Ook geweldig geregeld. En richting Stade de France zijn, zoals we inmiddels gewend zijn, vele honderden vrijwilligers om ons goed de weg te wijzen, en ons van harte welkom te heten op een zeer enthousiaste manier. Maar dit keer werden ze vergezeld van veel ‘blauw op straat’, en soms ook zwaarbewapend camouflage-groen op straat. Ze lieten niets aan het toeval over, en we hebben ons de hele week dan ook niet onveilig gevoeld. Ik weet: je hebt maar 1 gek nodig, maar goed….
Tja en dan de atletiek sessie. we kregen bij binnenkomst een witte tag met polsbandje uitgereikt, en werden toen het wat donkerder was geworden, en vlak voor de 100m finale, onderdeel van een prachtige lichtshow. Maar er was natuurlijk nog veel meer op zo’n avond. Er werd 400m gelopen, twee jonge Nederlanders plaatsten zich voor de finale van de 1500m. De dames springen hoog, en de heren liepen zowel de halve als de hele finale 100m. Er nog meer…
En dit alles met een prachtige ondergaande zon! Noah Lyles won de fotofinish. Het was gewoon 1 groot feest in dit geweldige stadion. Je voelde nog de opwinding van de avond ervoor, toen ik op de bank in Nijmegen luid schreeuwend Femke e.a. naar goud zag snellen op de mixed relax! Gesprek van de dag!
Sportverslaggeving laat ik trouwens graag aan de NOS over. Daarom ook dit blog na afloop van ons bezoek en niet zoals ik wel eens gedaan heb, dezelfde avond nog online. Nu kan ik goed van me aftypen en mooie foto’s erbij zoeken.
Na de sessie liepen we met tienduizenden richting de metro, maar we hebben vrijwel niet stilgestaan. Metro na metro vertrok en echt binnen 45 minuten na einde sessie kwamen wij weer aan op Gare du Nord. Na een drankje op het terras zat de eerste (halve) dag erop!
