Een heugelijke dag. Mijn twee neefjes Twan en Hidde worden vandaag 16! Precies 16 jaar geleden was ik onderweg naar de spelen van Beijing toen ik het nieuws van de geboorte van de heren hoorde. Toch ook een beetje D-Day. Dat was het al vanwege de 400m horen finale, maar de halve finale waterpolo van Nederland was natuurlijk ook een hoogtepunt dat zich aandiende. In de ochtend , redelijk vroeg, ging ik nog even naar de grote Olympic Store om het thuisfront nog wat leuke souvenirs, lees T-shirts te kunnen geven. Ik was voor de officiële openingstijd daar, daarom kon ik gewoon naar binnen lopen. Een half uur later krielde het binnen als mieren, en was er geen doorkomen meer aan.  Wel geslaagd voor de drie dames thuis.

We hadden een mooie plek in de waterpolo Arena in La Defense district en we kregen een prachtige muziek en licht show voorgeschoteld met het spiegelgladde water oppervlak als reflectiescherm. 

De wedstrijd zelf (NOS heeft prima verslag gedaan) was natuurlijk uitermate spannend. Enorme comeback na een dramatisch eerste kwart, en via shootouts dan net verliezen. Erg jammer, hartslag dacht dat ik aan het sporten was, maar een prachtige wedstrijd om bij aanwezig geweest te zijn. 

Na weer een late lunch of vroeg diner, zo je wil, ging de reis voor de 2e keer naar Stade de France. Makkie. Ik wist dat Marcel Holidays (de grote organisator van alle voetbaltrips ) ook kaartjes had voor vanavond, dus die hebben we voor het stadion nog even getroffen! Leuk om even bij te praten. Carl Lewis deed de aftrap van de sessie en los ging het. Verhaal Femke is duidelijk. Gegokt op goud, en daardoor net zilver verloren.

Er was meer mooie sport overigens. De 200m finale waarbij Noah Lyles binnen kwam stuiteren en al 100m van de 200m had afgelegd toen ze nog moesten starten. Ik dacht later, toen ik hoorde waarom hij na de finish ineenstortte, en met een rolstoel van de baan afreed, dat het niet zo handig was om zoveel energie te verspillen aan de entree, maar goed. Het hoort bij hem. 

En we zagen de speerwerpers, waaronder de Pakistani die meer dan 90 meter wierp. Als je het uitspreekt klink het ver, maar wel minder dan 100m. Maar als je het gegooid ziet worden, en die speer blijft maar stijgen en stijgen dan zie je wat belachelijk ver het is! Geslaagde avond, ondanks de teleurstelling van Femke. 

Logistiek waren we ook zo weer op Gare du nord, en namen we een drankje voor onze laatste avond in Parijs. 

/ /