Om half negen verliet ik Banff. Vroeg opgestaan (geen probleem), snelle sandwich bij de Subway (blijft lekker) en op weg. Natuurlijk weer de scenic weg (de 1a) genomen. Het eerste stuk had ik ook gehad toen ik richting de Inkpots was gegaan. Bijna geen verkeer op de weg, ongeveer rond het vriespunt, en maar turen in de berm. Dieren, wild, waar zijn ze! Niets gezien. Het bleef koud, af en toe wat regen, en pas toen ik een paar km voor Lake Louise was, zag ik ineens iets blauws, met een felle lamp erin. Daar was ie toch, voor het eerst in 2 dagen. Dit ging de goede kant op. Aangekomen in Lake Lousie, even gecheckt waar ik ’s middags zou inchecken, nog even langs de visitor’s info, voor de laatste….info. Nog even een hike kaartje gescoord en ik werd van harte succes gewenst met mijn keuze om de 2 lange hikes te combineren met ook nog een aftakkinkje naar de Big Beehive inclusief.
Om 10 uur liep ik bepakt en bezakt bij de auto vandaan. Genoeg water, 2 mueslirepen, wat biscuitjes, een appel en oh ja: ook nog 2,5 kg aan foto apparatuur. Statief heb ik maar in de auto gelaten. De eerste stop was het teahouse aan Lake Agnes. Trouwens dat Lake Louise ligt er bij aankomst prachtig bij, die turkooise kleur en op de achtergrond hoge bregen, behoorlijk wat sneeuw die op het punt staat naar beneden te donderen (heb ik ook een keer zien gebeuren) en gletsjers, maar daarvoor moet je iets verder omhoog. En daar ligt dan dat monstrueuze Chateau Lake Louise aan het water. Ik dacht dat ze het Franse woord Chateau gebruikten voor iets verfijnds, pittoresk (nieuwe spelling?) noem maar op. Dit is een gigant. Alleen van heel, heel ver lijkt het ergens op zo aan het meer. Maar ik boog dus meteen naar rechts, weg van het meer, of liever omhoog. Op de kaartjes lijken al die hikes even plat, maar dat is toch wel verraderlijk, er staan wel getallen bij die het hoogteverschil aangeven, maar ja, ik en getallen…….. Dus, meteen gestaag omhoog. Flink omhoog mag ik wel zeggen. Na een dikke km (in de bewolking en geen zon), begon het zachtjes te sneeuwen. Kon wel kloppen want er lag ook al veel langs de kant. Ik wist dat ik niet in het hoogseizoen ben gegaan, maar ik heb toch echt geen sjaal, handschoenen en winterjas meegenomen! En de combinatie van inspanning, zweet en (bijna) vrieskou, maakt het effe doorbijten. Maar het is wel heel gaaf hoor!…..
Aangekomen bij Lake Agnes, ook een prachtig meertje, waarvan je nog 1 km geleden denkt, hoe kan daar een meertje liggen, je ziet alleen maar bergen en bomen.
Maar het ligt er echt. Het theehuis was er ook, maar ik was nog geen uurtje onderweg, dus doorgaan dacht ik. Volgende bestemming The Big Beehive. Die zie je al links van het meertje liggen, echt in de vorm van een bijenkorf. Maar je gaat dus rechts om het meertje heen, om dan eenmaal aan de overkant als een gek omhoog te moeten klimmen. Volgens mij 140 meter in iets meer dan een km. En glibberig, want hier lag op de rotsen allemaal sneeuw. Maar eenmaal boven was de bevrediging groot. Prachtig uitzicht op het meer, dat vermaledijde Chateau, al wil je niet, je kan er niet omheen, en het dal wat er achter ligt: je kijkt een flink eind terug richting Banff. Inmiddels een km of 5 achter de rug. Lekker mijn appeltje opgegeten, wat biscuitjes, wat water en natuurlijk wat foto’s gemaakt. Wel wat minder dan anders trouwens, want het is moeilijk er iets van de te maken met de grauwheid van alles. Ik vermikkie er wel iets van later.
Toen de reis vervolgd. Richting de Plain of the 6 Glaciers, ook weer zo’n teahouse. Eerst zet je dus de afdaling in. Als het klimmen je hart goed traint en je zweetspieren, dan doet het dalen dat met je knieën en schenen. Dreun na dreun. Als je dat een hele tijd achter elkaar doet, dan begin je het te voelen, sterker nog, je staat een beetje te trillen op je benen. Ik begon ook te verlangen naar dat Teahouse, trouwens. Maar daar was ik nog lang niet. Toen ik na de afdaling uit het bos kwam, was het nog een km of 3. Maar ik dacht, het heftigste dalen en klimmen heb ik nu gehad. Dat had ik een beetje mis. Het weer begon wat lekkerder te voelen (liep ook wat lager) en zowaar af en toe wat zon! Maar nog steeds niet ver boven het vriespunt. En toen die laatste 1,5 km naar de teahouse; ook weer straf klimmen. Daar aangekomen, had ik zo’n 11 km achter de rug. Snel wat eten: appeltaart, tuna sandwhich, en bij nader inzien toch ook maar wat soep. Als je daar voor een snelle cola, wat chippies voor onderweg zou komen: helaas. allemaal akelig verantwoord, prima natuurlijk, maar zeg dat dan voor vertrek! maar ok: de meeste mensen komen daar ook na 5 km aanzetten, waarvan de eerste 2 lekker langs het meer, dus wellicht moet ik gewoon meer meenemen…. En ik had het flink koud. Jas even uit, maar niet droogt bij die temperatuur op, en verwarming was er niet in het theehuisje. Dus ook niet te lang gepauzeerd. Wel even lekker gegeten (met honger lust je alles) en toen even een afweging. Tot mijn frustratie was ik nog steeds niet op het eindpunt: dat is het uitzichtpunt behorende bij de Plain of the 6 Glaciers. Nog 1,4 km verder! Maar ik dacht: het zal me toch niet gebeuren. Ik ga door. Ik ken potverdorie mannen die de marathon lopen, en dan zal ik twijfelen of ik nog even een km door ga klimmen? Voor het uitzicht hoefde het niet echt, want wit en grauw was het overal. Hier gebeurde het wel dat ik ineens een donderend geraas hoorde, en ik een enorme sneeuwberg al halverwege de berg zag vliegen. Nog een dikke km doorgelopen. Bij het bordje: vanaf hier is het pad NIET onderhouden ben ik nog iets doorgegaan, maar toen dacht ik: nu is het mooi geweest. Ik zag ook niet echt een eindpunt, maar wel dat het nog weer omhoog zou gaan. Dus: paar foto’s, even uithijgen en terug! Vanaf hier ging het van een leien dakje…… nou ja, die afdaling na de Teahouse was ook weer lekker, maar daarna ging het gestaag naar beneden naar het uiteinde van het meer, dat precies tegenover….. je raadt het al: het Chateau, ligt. Daarna nog 2 km langs de oever, en om iets van kwart over 4 (!) sta ik weer naast de auto. Runkeeper zegt 19,3 km, maar hij is me even kwijt geweest. Ik repareer dat thuis wel even, maar 18,5 was het op zijn minst. Niet gek gedaan als zeg ik het zelf. En het is nog steeds een hobby! Morgen effe niet…
Zo: nu eerst even afrekenen in de Outpost Pub waar ik even heb gegeten, zo dadelijk nog even de afsluiting van de dag en de vooruitblik naar morgen…. Trouwens, naast Portugal ook ineens een lezer in Spanje. Ben benieuwd.
Na het eten nog even naar Lake Moraine gereden. Schemering werd al snel helemaal donker, dus bij het meer kon ik al niets meer zien, en ik ging er natuurlijk niet uit, want dit is het gebied waar je met minstens 4 moet gaan lopen, vanwege de beren. Maar ook onderweg niets gezien, nog geen 2 oplichtende vosseogen in de berm.
Na de hike overigens (en ja; lange hike, dus lang verhaal 😉 nog even lekker de hot tub geprobeerd in de lodge. Was even heerlijk. En ik had het verdiend. Morgen gaat de reis over de Icefields Parkway, een van de mooiste bergwegen ter wereld! Ben benieuwd. veel hoogtepunt, en ik probeer morgen nog wel een tochtje met een bijzonder voertuig op het Columbia Icefield mee te pikken. De kans is groot dat ik hier ook nog weer terugkom na 2 nachten Jasper. dit is namelijk de snelste weg door de rockies heen, op weg naar de kust. Dus een paar bezienswaardigheden kan ik morgen nog overslaan.