Druilerig rotweer vandaag, kannie anders zeggen. Toen ik vanochtend naar buiten keek, moest ik een paar keer opnieuw kijken. Er lag verse sneeuw op de bergen. Witte toppen op de groene bossen, met flinke mistflarden en wolken er omheen. Eigenlijk prachtig om te zien, maar de zon heb ik dus de verdere dag niet meer gezien.

Maar goed. Een hangdag is niet erg, maar mij kennende moet er natuurlijk wel iets gebeuren. Dus na een ontbijtje bij Starbucks ben ik eerst nog een rondje gaan rijden naar Tunnel Mountain en de Hoodoos. Paar mooie uitzichtpunten, waar ik voor het eerst mijn statief er maar bij heb gepakt. Aantal keren 3 foto’s gemaakt om later HDR op toe te passen (voor de medehobbyisten). Bij 1 van de uitkijkpunten, je kijkt dan mooi op de rivier, en aan de overkant het enorme Banff Springs Hotel tegen de bergkant aan, stopte er een bus vlakbij mijn auto. Er komen vervolgens 15 statieven uit, gevolgd door Japanners met de grootste cameras en lenzen die je maar kan verzinnen. Slechts wat huisvrouwen deden het zonder statief, maar wel met een echte spiegelreflex. En rennen geblazen naar de goede plekjes. En vergis je niet, stuk voor stuk duurdere camera’s en lenzen als dat ik heb (nou ben ik ook maar een hobbyist, maar ik dacht het best aardig voor elkaar te hebben). Vrijwel allemaal Canon trouwens, nauwelijks Nikon. En diegenen met een Nikon hingen er ook maar een beetje bij, je zag het gewoon. En alsof er een fluitje klinkt, ze rennen weer naar de bus, en even later rijden ze weg. Het moet daarbinnen een oerwoud zijn van al die uitgeschoven statieven!
Trouwens, ik had het gisteren over Chinezen: Japanners zijn er ook in overvloed!!

Zo kwam ik precies om openingstijd (10 uur) aan bij het Cave and Basin National Historic site (dat schrijf ik ook niet meer uit). Hier vonden in 1883 drie spoorwegmedewerkers in een grot de hete bron. Die was al veel langer bekend bij Indianen, maar op dit moment vond men de tijd rijp om het te ‘exploiteren’ en het eerste nationale park van Canada was geboren. Je kent de spreuk van Maggie: de aroma komt je tegemoet… nou dat geldt hier ook, en dan met zwavel. Ik kende het van Rotorua, Nieuw Zeeland, maar met name als je in die grot kijkt, is de walm enorm. Daarna zie je het oude zwembadterrein, nu betegeld, want ooit dichtgegaan vanwege gezondheidsrisico’s. En op het terrein nog wat bronnetjes, stroompjes met warm, borrelend water. En licht radioactief las ik!!!…..
Oh, en de hele tijd bewolkt, soms sputterende regen, waterkoud etc. Heerlijk dus.

Wilde toch nog een hike-je doen, dus dat werd de Marsh loop. Ik weet inmiddels waarom ie zo heet. Bij elke stap op het pad hoorde je Marrrssssshhhhh, vanwege de modder waarin de bergschoenen zich vastzogen. Sjonge wat een drassig pad. Het regende nu ook af en toe iets harder, dus ik was enorm aan het genieten van mijn hike-hobby. De Bow River waarlangs het pad grotendeels liep had wel een fenomenale groen-turkooise kleur. Ik was zo’n 1,5 km ver, toen ik een bocht om moest en op eens sta ik oog in oog met een grote Elk. Dat is dan toch wel een mooi moment. Geen kip te bekennen, volledige stilte en daar staat ie, mij aan te kijken. Mooie plaatjes! Alleen, ik zag dat hij op zijn linker gewei (of de linkerkant van zijn ene gewei; weet ik veel) een heel stuk textiel had zitten. Als een enorme suikerspin, zo leek het. Af en toe schudde hij wat om het kwijt te raken, maar zonder succes. Voor de foto is het eventjes erg grappig, maar daarna wil ik toch ook wel een prachtig shot van een mooie Elk in vol ornaat, zonder suikerspin. Ik dacht nog even: Zal ik rustig naar hem toe lopen en hem helpen met het verwijderen van dat spul? Het enige probleem is: hoe leg je dat uit aan zo’n beest. Ik spreek geen Elk, en voor je het weet krijgt ie verkeerde ideeën van mijn bedoelingen. Straks is de suikerspin eraf, en zit ik erop! Dus maar gewoon foto’s gemaakt mét versiering. Toch was dit een mooie beloning van een natte wandeling.

Na terugkomst de auto gepakt, en eerst in het stadje gaan lunchen. Daarna nog een korte scenic drive naar Mount Norquay, een skigebied. Nog steeds slecht weer, dus vanaf hier werd het wel een beetje een hangdag. Maar goed, daar is het dan ook weer vakantie voor!

Ben vroeg in de avond gaan eten, hoe kan het ook anders: heerlijke sushi. Nog een praatje gemaakt met een alleraardigst Japanse medewerkster van de bistro. Studente sociologie die voor het eerst in het buitenland is. Kort wat ervaringen van mijn Japanse reis in 2010 uitgewisseld, en de zin die ik nooit meer zal vergeten uitspreken: One-gai-shi-mass. Ik dacht dat het ‘dank je wel’ betekent (hoop ik tenminste)

Voor de rest ga ik stelletjes en mooie vrouwen een beetje uit de weg, anders zit ik om de haverklap weer met mijn gedachten in Utrecht, en dat wilde ik deze 2 weken nu net even niet!….

Morgen eindelijk weer op weg. Zie ik echt naar uit. Vroeg uitchecken en onderweg naar Lake Louise. De route is al prachtig, en gezien het vroege tijdstip, hopen op wat wild onderweg. Ik rijd meteen door naar het startpunt van de hikes, en dan op pad. Als het goed is met redelijk wat zon.

Heb ook even gekeken naar de rest van de route. Ik merk dat ik de route veel minder van te voren heb bepaald dan toen ik naar Amerika ging. Het lijkt wel of ik in aanloop naar die reis in januari meer tijd had, dan in de afgelopen weken;-). Ik probeer toch Vancouver Island nog mee te pakken. Zou dan Tofino moeten zijn. Maar dat komt later.

Zo, nu nog even naar de bar voor een laatste biertje, en fatsoenlijke WIFI zodat ik dit bericht kan publiceren..