Een echte Olympische dag mag je dit wel noemen. Mooie sport gezien, het Nederlands team aangemoedigd en uitgebreid afgesloten in het HHH, incl. persoonlijke felicitatie van Deborah (Gravenstijn) . Wellicht al bekend in de wereld, maar wij begrepen dat de regen van gisteren gerelateerd was aan het feit dat de Chinezen tijdens de Openingsceremonie de regen kunstmatig hebben voorkomen. Dat schijn je dus enkele dagen later dubbel en dwars terug te krijgen. Dat verklaart een hoop! ‘s Ochtends rustig opgestaan en besloten om met de metro (het fijnmazige netwerk dat we kennen van metropolen zoals Londen, Barcelona, Rome) te reizen. Alleen dat fijnmazige kun je hier toch wel een beetje vergeten; net zoals een taxiritje standaard meer dan een kwartier duurt, moet je hier ook wel even lopen om bij een metro station te komen. Uiteindelijk wel gered, op het station hadden we met iemand afgesproken die onze bokskaartjes voor de middag (overlapte met volleybal) wilde hebben. Onze ogen vielen op een McDonalds en toen wisten we het wel. Hier namen we ons ontbijt/lunch. Toen richting het Capital Gymnasium voor volleybal bij de dames. Gave affiches: USA-Cuba en Brazilie-Rusland. Deze zaal is ongeveer 5x zo groot als waar we zondag waren. hier kunnen er 17000 in. En bij deze poule wedstrijd zaten er zeker 13 a 14000. We zaten precies tussen en stuk of 50 Brazilianen en 20 Russen. Wat een verschil met zondag! Veel meer beleving en sfeer.
Dat was de middag. Om naar het hockey te kunnen (onze eerste Nederlandse wedstrijd!) hebben we de bus gepakt, moet je ook een keer meemaken. Deze zette ons bij het Olympic Park af. Na wat omzwervingen (letterlijk) en nog een diner bij …McDonalds hebben we toch maar de bus gepakt richting het Noorden waar o.a. de hockey stadions zijn gebouwd. Niet normaal. Dit zijn stadions waarin de sporten die het betreft echt helemaal nooit spelen volgens mij! We zaten recht tegenover Willem en Maxima en toen Nederland eenmaal speelde (eerst speelde nog Australië tegen Canada) was het stadion voor de helft Oranje. Klinkende overwinning. Ik heb geen verstand van hockey, maar het zag er redelijk uit, met name de 2e helft. Dan klinkt het eindsignaal, en wil je met z’n duizenden de stad in, of meer concreet, het HHH. Taxi geshared en daar waren we. Net voor de huldiging van Deborah Gravenstijn: zilver. De sfeer zat er weer goed in. Wat Belgen gesproken (Vlamingen) en voor hen kan het niet snel genoeg gebeuren, Vlaanderen bij Nederland. Alle buitenlanders staan daar hun ogen uit te kijken. Geweldige huldiging incl. crowdsurfen, waarschijnlijk wel op TV geweest.