Beetje inhalen geblazen! Het begint bij gisteren. Toen stond een stukje van de beroemde W-wandeling in het Park Torres del Paine op het programma (op de kaart lijken de verschillende hikes op een W-vorm) Bij een wandelpad moet je niet denken aan een geplaveid pad met hier en daar een picnic plekje, nee, om de 10 bomen een oranje stip of paaltje en je weet waar je langs moet. Onze reisbegeleider had al aangegeven, het eerste stukje is best veel klimmen, dan een stuk min of meer vlak en dan nog even de laatste steile klim. Die laatste is belangrijk omdat de top het uitzicht geeft op de 3 Torres in het park, een uitzicht dat je nergens anders vandaan kunt krijgen!

Vol goede moed begonnen we om 8 uur aan de wandeling. Niets teveel gezegd: de eerste ong. 3,5 km was klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Over rotsen, blubber, zand, watertjes (en de paarden hadden alles ook nog eens vertrapt) . Het was dus naar boven glibberen, en de kuiten en de hartslag moesten het flink ontgelden. Eenmaal boven was ik alleen nog met Carin, reisgenoot (NB 8 jaar ouder, maar een bereconditie). Goasse, ook een reisgenoot, was nog een dik uur eerder vertrokken op zoek naar poemas. De rest die de wandeling deed kwam een stuk na ons, in eigen tempo.

Eenmaal boven, zagen we in de verte de eerste Refugio (lees: Hostel) Daar aangekomen, omringd door woeste rotspartijen, rivier en een bergwand om bang van de worden, maar met name omringd door bewolking en mist, hebben we nog even 20 minuten gewacht, maar we bleven met zijn 2-en. Toen doorgelopen naar de 2e campíng. Op 45 minuten van de top, en na 8,5 km gelopen te hebben, zie foto. Mijn rug was al eerder gaan protesteren en hoezeer Carin ook op mij inpraatte, ik had besloten terug te gaan, ook omdat het beloofde uitzicht er niet zou zijn: bewolking en mist zou ons deel worden. Dus op dat moment Runkeeper herstart en de terugweg aangevangen. De heenweg was in 2,5 uur gegaan. De terugweg in 2 uur en een kwartier. Dat was dus een hike van 17km! En ik heb zelfs nog nooit zover gewandeld op het vlakke! Zelfs Carin moest toegeven enigszins moe te zijn…

Dus moe, voldaan en best trots kwamen we terug in onze Refugio, waar we erachter kwamen dat de rest van de groep tot de eerste refugio was gegaan en daar rechtsomkeert had gemaakt. Minstens een kwartier onder de douche gestaan en toen als ander mens in de bus gestapt richting El Calafate.

De wandeling was overigens erg mooi! Je zou het bijna vergeten. De camera is trouwens de tas niet uitgeweest. Teveel bezig geweest met de hike, en trouwens het miezerde bijna de hele dag.