Toch zou je dat wel kunnen denken. Na Grand Canyon, Antelope Canyon, Bryce Canyon opnieuw een Canyon bezoeken, en dat allemaal op datzelfde Colorado Plateau, dat miljoenen jaren geleden is ontstaan, door de omhoogdrukkende werking uit het binnenste van de aarde. Je zou kunnen denken dat je verzadigd raakt. Bijvoorbeeld zoals je tempelmoe in Thailand kunt worden.

Maar! Ik ben vandaag alleen maar dóór Zion National Park gereden en bij het visitor’s center gestopt, maar ik weet alweer genoeg, weer unieke natuur, weer prachtige uitzichten, en weer mooie wandelingen om te maken.
Wel een plannetje voor morgen gemaakt, dus ik kan lekker op tijd op pad, en ik wil zeker 2 wandelingen doen, en misschien 3. Morgenavond slaap ik in Cedar City, dus ik kan echt tot het eind van de middag in het park blijven. Maar weer even terug naar de dag van vandaag. Vanochtend dus vroeg op, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat ik niet heel vast slaap de laatste tijd. Dus ik zie veel tijdstippen op de wekker langskomen. Ruim op tijd wakker dus. Uit bed, de kleren aan geschoten en toen op weg naar Inspiration Point (jaja, toepasselijk). Statief geïnstalleerd. Heb trouwens gisteren een goed statief gekocht, in plaats van dat toch wat gammele dingetje dat ik had. En toen wachten. En wachten in -6 is pittig, met name mijn tenen beginnen dat na een aantal minuten te beweren. Als je bezig bent, dan lukt het wel, maar ook al trek je drie jassen aan: het is koud als je stilstaat. En natuurijk sta je ook nog op een uitkijkpunt, op hoogte, en waar de wind vrij spel heeft. Maar het was het waard! Op een bepaald moment zie je de rode gloed zich ontwikkelen naar een halve bol boven de horizon, en op dat moment verandert de kleur van die hoodoos continu. De foto hebben jullie gezien. Erg mooi. Terug naar het hotel, was nog voor achten. Lekker warm gedoucht, ontbeten en rond 9 uur uitgechecked. Opnieuw het park in, richting startpunt van mijn hike. Winterjas aan, en voor het eerst sinds Tibet 2007 mijn echte hoge bergwandelschoenen weer eens aangedaan. Was niet onverstandig, want afwisselend sneeuw, ijs, ijssmurrie, modder, rotsen, en dat op soms flink steile hellingen, was goed opletten. Maar wat een prachtige route. Heb trouwens een beetje omgelopen, maar dat maakt het alleen maar mooier. Alleen de laatste klim van de Navajo trail was pittig. In totaal 305 klimmeters gemaakt. Valt nog wel mee, maar een venijnig staartje. Als je daar onder in het dal loopt, met de naaldbomen, bijna ongerepte sneeuw (soms wel lastig om het pad te volgen) en dan opkijken tegen die rood-gele bizarre (oh nee: surrealistische) rotspartijen: indrukwekkend. Het lijkt ook wel of ze allemaal een stuk rots op de top hebben balanceren. Dat klopt ook, dat is een stuk extra harde rots, die beter tegen de erosie van wind en water kan (kon) Het landschap is ook continu in beweging. Na deze inspanning bij het visitor’s center toch nog even de film gekeken over Bryce Canyon. Daarna opnieuw lekker gelunched bij Ruby’s Inn en op naar Zion! En voor pa: terug naar de 12, de 89 weer een heel stuk naar het zuiden richting Kanab, en bij de 9 rechtsaf, naar het westen, richting Hurricane, waar ik nu zit te typen in het Super 8 Motel. En dat gaat dus door het park Zion. Zoals gezegd, morgen meer details maar 1 ding vond ik nog wel leuk vandaag. Van oost naar west kom je eerst door een kleine tunnel en dan door een vrij lange, waar verkeersregeling nodig is, want zodra er een camper, of iets bredere auto doorheen moet, kan dat niet meer in 2 richtingen. Aan deze kant van de tunnel stonden iets van 7 auto’s te wachten, en na mij kwam niets meer. Vervolgens liet die Ranger 6 auto’s doorrijden, en gebaarde hij naar mij te stoppen. Ik keek nog eens in de spiegel en vond het al belachelijk om juist bij mij de lijn te trekken. Vervolgens loopt hij naar me toe, ik doe het raam open, en meneer overhandigt mij een stuk buis (denk aan estafettestokje) en vraagt of ik deze aan de andere kant, aan de andere Ranger wil geven. Briljant. Aan de andere kant houdt ik de stok uit het raam, Ranger komt aangelopen en zegt: “Thanks for your cooperation” Prachtig toch? De temperatuur begon trouwens gestaag te stijgen, en heeft de 50 gr Fahrenheit volgens mij voor het eerst in anderhalve week aangetikt. Heerlijk. Het is hier ook drukker, de huizen zien er wat netter uit, maar dat kan ook toeval zijn. Dat Springdale dichtbij het park zag er ook erg gezellig uit. Morgen even een paar typisch Amerikaanse plaatjes schieten. Je waait hier wel bijna van het parkeerterrein af, dus dat hebben ze hier weer.
Zojuist rommelig maar wel lekker gegeten bij JB’s restaurant. Moet je voorstellen: via Tripadvisor kijken welke restaurants goed staan aangeschreven (voor Sushi moet je 25 km rijden, dus dat maar een keer niet). Mijn oog valt op JB’s restaurant, wil via de kaart kijken hoe ver het is en wat de route is, en vervolgens komt in beeld: 58m. Ik kijk uit het raam en wat ligt daar, ongeveer 60 meter verderop? Jawel…. Eindelijk weer eens pasta en een werkelijk geweldige appeltaart met ijs en slagroom na. Samen met een diet coke voor in totaal 15 dollar gedineerd. Kijk, dat mag vaker.
Tot morgen.