Ik roep wel steeds, vanavond meer info, maar als ik eenmaal terugben, val ik bijna om.Daarom nu rond 7 uur maar een stukkie, op mijn nieuwe toetsenbordje.
Gisteren was een werkelijk prachtige dag, de hele dag geen wolk gezien, en zeker 20 graden. Ben zelfs waarschijnlijk verkleurd, door die uren buiten, op het water en op het eiland.
Om iets na achten vertrok ik lopend uit het motel. Wat een heerlijk gevoel, je voelt dat het mooi weer wordt, en de ontwakende stad ligt aan je voeten. Rond half 10 nam ik de boot naar Alcatraz. Wat moet je nou in een gevangenis, zeiden sommige mensen toen ik dit programma onderdeel noemde. Nou op zich een logische vraag,maar dit is toch wel een bijzondere gevangenis, de locatie: een eiland waarvandaan het eigenlijk onmogelijk is te ontsnappen. Het idee dat je als gevangene als je naar buiten kon kijken, de definitie van vrijheid duidelijk kon zien liggen, San Francisco. Soms zelfs droegen de geluiden van de grote stad naar het eiland. Erg frustrerend. Ze zeggen in NL wel eens dat gevangenissen hier net hotels zijn. Ik denk dat dat erg meevalt, maar in Alcatraz bestaat er geen enkele twijfel over. Je zou bijna besluiten geen crimineel te worden. Al Capone heeft er natuurlijk gezeten. Maar wat dan ook weer interessant is, is dat veel bewakers en ander personeel op het eiland woonden. Samen met stapels kleine kinderen. Aan de ene kant een luguber idee, aan de andere kant heel veilig eigenlijk. Een zeer interessante audio tour laat je de cellen zien, inclusief D-block (de gevangenis binnen de gevangenis): met pikdonkere isoleercellen. De grote ontsnappingspoging van 1946 (de slag om Alcatraz) en de mysterieuze (is ie nu geslaagd of niet) ontsnapping van 1962. Na een dikke 2 uur op het eiland, weer met de boot terug. Het was inmiddels een uur of 1 en absoluut jas-uit-weer. Gelopen naar Pier 39, het middelpunt van Fisherman’s wharf. De dag ervoor had ik daar al even stapels zeeleeuwen gezien. Hier dus de bizarre ontmoeting en lunch met Martin. Vervolgens mijn gadgetje gekocht en toen zijn we samen langs de baai richting het westen. Martin wilde wat dichter bij de Golden Gate bridge komen. Ik ben ter hoogte van mijn motel naar het zuiden afgebogen.
Zit trouwens nu even nieuws te kijken (o.a. voor het weer van vandaag). Wat klinkt dat Amerikaans toch fantastisch dramatisch. Het verkeer en het weer lijken wel spannende films, met cliffhangers etc. Door dat accent en dat over-de-top (en dat is het niet want zo zijn ze gewoon). Of je nu met de bus gaat, of met de cable car (gisterenavond had ik er een voor mezelf het laatste stuk) of je komt ergens aan: Hi! How are you today! Enjoy your day! Thank you! En dat alles met een mooie grijns. Best leuk eigenlijk.
Even gechilled (jaja ik leer het al) en vervolgens met de bus naar het centrum. Daar een kaartje gekocht op Powell station voor de BART richting Oracle Arena, Oakland. Kaartje ophalen verliep probleemloos, en toen gingen om 18 uur de deuren open. Prachtig om te kijken naar die fans, waaronder hele mooie dames, in Golden State kleding. Ik had niets meer gegeten, dus even een burger naar binnen gewerkt (ik sla deze zin maar even onder een toetscombinatie op, zodat ik het de komende weken met een druk op de knop kan noteren). En effe een biertje genomen, voor 10 dollar. Best duur denk je dan, maar de plastic emmer die je dan meekrijgt helpt je dan ook wel een flink eind op weg. Ik had het natuurlijk al eens gehoord van expert Marcel, maar het is toch bijzonder hoe groot het verschil is tussen het voorstellen van het de bezoekers vs de thuisspelende ploeg. Bij het voetbal verheft de speaker een beetje zijn stem bij de thuisploegspelers, maar dat is het dan ook. En het gejuich verraadt met name waar we zijn. Maar hier!… Nog net tijdens de warming up wordt van een lijstje even de namen van de bezoekers opgelezen, lichten gewoon aan. En dan: pikkedonker, keiharde muziek, de Golden State Theme song met filmbeeld op de enorme schermen, en een laser show op de vloer. En dan op zijn over-de-top-Amerikaans (dus nog erger als normaal..) worden onder oorverdovend gejuich de spelers voorgesteld. Verder een redelijk mooie wedstrijd, met een paar mooie momenten. Dallas liep eigenlijk continue achter Golden State aan, en het werd dan ook 100-97 voor de thuisploeg. Na de wedstrijd weer de BART gepakt, en terug op Powel station de Cable Car omhoog naar het noorden. Nog 15 minuutjes lopen (en een stuk werkelijk belachelijk steil naar beneden) en ik was weer op de kamer. Half 12 was het toen. En ik ging maar al te graag slapen!
Zodadelijk ontbijten, spullen even verkassen naar mijn andere bijgeboekte kamer, en dan op weg naar een fietsverhuurder. Het weer lijkt weer prachtig te worden.
Dat toetsenbord is een uitkomst!