De maandag is een dag geweest van uitersten. Een afspiegeling van het werkelijke leven zullen we maar zeggen. We hadden een druk programma (zoals altijd) beginnend met atletiek, vervolgens basketbal en tot slot volleybal. Tevens hadden we ons voorgenomen het HHH weer eens te bezoeken; dat hadden we nu al 2x achtereen gemist. ‘s Ochtends was voor de Chinezen 1 groot drama. Voor de medaillespiegel hoeven ze het niet meer te doen; het is toch niet normaal hoeveel die Chinezen winnen! Maar het uitvallen van Liu Xiang op de 110 meter horden ging als een schok door het stadion. Nogal wat Chinezen (vele tienduizenden) hadden natuurlijk een duur kaartje gekocht om hem in actie te zien. HIj is niet eens gestart in de 1e ronde…
Onze jongens (van der Westen en Sedoc) allebei door naar de volgende ronde. De heer Bolt (Usain) uit Jamaica plaatste zich met groot gemak (‘A walk in the park’) voor ronde 2 van de 200m. Vanuit de atletiek het Olympisch park wat afgestruind richting alle sponsor-lokaties. Was wel leuk: Omega, Adidas. De superstore voor wat inkopen bezoeken we verder deze week. Dat vergt nog goed plannen, want zonder kaartje kom je het terrein niet op, en eenmaal bij een venue binnen, kun je er niet meer uit.
Vervolgens naar het basketbal. We zien eerst China tegen Griekenland, en vervolgens Angola tegen Spanje. Hele goede plaatsen, lekker dicht bij het veld. Alleen af en toe zag ik niks omdat Yao Ming op de bank zat. Mijn hemel wat een reus. Angola begon goed, stond met 25-13 voor (ze zijn ook allemaal zwart en dat lijkt meteen wat in het basketbal). Toen kwam Slanje op dreef en won met 98-50. Later zagen we ook dat de Angolezen nog niets gewonnen hadden.
Tijdens deze wedstrijden werkte de SMS-dienst van Van der Werf uitstekend. Alleen met zulk vreselijk nieuws! Nummerdor en Schuil uitgeschakeld: halve finale kaarten naar de k.., Mulder en Bos uitgeschakeld: finale kaarten naar de k… (hoewel hier kunnen we Kanis nog naar een medaille schreeuwen morgen.)
Ook goed nieuws: Marianne Vos flikt het hem dan toch! Goud op de puntenkoers. En van het zeilwater komt ook goed nieuws. Per saldo was het toch een baaldag!! Op naar het volleybal. Ook zoiets vreemds: het is ons blijkbaar niet veel gegund om Nederlanders aan het werk te zien, en al helemaal niet in wedstrijden om de prijzen. Die Chinezen hebben we werkelijk alles zien doen: Tafeltennis, handbal, basketbal, volleybal, waterpolo, hockey.
Op naar het volleybal: China-Italië inderdaad. Een volle hal (17000 mensen, waarvan 16000 chinezen) en wat gebeurt er: nadat de Italianen redelijk gemakkelijk de 1e twee sets hadden gewonnen bleven de Chinezen in de derde bij en kwamen rond de 17 voor het eerst op voorsprong. Nou, toen ontspon zich een thriller die zijn weerga niet kent (ik weet eigenlijk niet eens hoe belangrijk de uitslag van de wedstrijd voor het vervolg was, maar dat maakt even niet uit). China wint de 3e set onder oorverdovend kabaal in de zaal. De 4e set is Italië helemaal van slag en winnen de Chinezen ook. Het dak gaat eraf: nu weet ik echt wat die uitdrukking betekent. In de 5e set gaat het gelijk op en wint Italië met 16-14. Typisch hoe zo’n baaldag nog zo’n spectaculair onverwacht einde krijgt.
Om naar het HHH te kunnen (op tijd) pakken we nog 1 set mee van de Amerikanen tegen Japan. USA is toch een kanshebber op goud. Ziet er best redelijk uit…. Goeiedag wat een blok.
Meteen de taxi in en op naar het HHH voor een dubbele huldiging. Het leek erop of ze onze opmerkingen ter harte hadden genomen, want het was een stuk rustiger en overzichtelijker. Biertje smaakte goed, huldiging van de 3 zeildames die gisteren al zilver wonnen was erg leuk en het klapstuk was natuurlijk onze Marianne (daar gaan we nog veel plezier van beleven de komende jaren). Uitgereikt door Erica (die kan echt niet kapot daar).
Om me heen kijkend zag ik er weer voldoende. Floris Jan Bovenlander, Peter Blange, Piet de Visser, noem maar op. En ik dacht nu of nooit. Dus ik ben even op Bas van der Goor afgestapt, hem gevraagd of hij mij nog kende: hij begon zowaar even te twijfelen. Toen hielp ik hem uit de droom en zei dat het over 19 jaar geleden ging. Er leuk gesprek, erg aardige kerel, heeft nu ook een stichting die zich bezighoudt met sport voor kinderen met diabetes. En het is best bijzonder voor mij om tegen iemand op te kijken: letterlijk dan. Tussendoor Greame Brown (Australie) gesproken. HIj woont in Lanaken, fietst voor de Rabo-ploeg en deed mee aan de achtervolging op de baan (misschien ook wel de wegwedstijd, weet ik niet). Vervolgens ook nog maar even Dennis van der Geest aangesproken, hoe het met hem ging. Nou, gaat een paar maanden duren zei hij, hij liet de blauwe elleboog even zien van onder de mitella. Bijna haalde ik mijn heup even te voorschijn (schept een band natuurlijk) maar toen bedacht ik me dat die helemaal niet blauw meer is: alleen nog wat dik. (Kan dus prima beachen, Ilja en Marcel!!….) . Op de vraag : ‘en nu’ was het logische antwoord: eerst zuipen en maar eens gaan nadenken.
Als laatste liep ik Reinder Nummerdor nog tegen het lijf. Die jongen was volledig ziek van de nederlaag in de kwartfinale, maar hij was er toch (Richard ook maar die heb ik niet gezien). Dus ook hem een hart onder de riem gestoken (ik was er toch). Wat ging er mis? Allebei een hele slechte dag: onnodig verloren, en we hadden zo goed geloot, was zijn sippe antwoord. Ik vroeg hem hoe oud hij nu is. 31 zei hij, maar over 4 jaar is Richard al 39. Zo’n kans als deze krijgen we nooit meer. Zonde!
Ik heb maar geen melding gemaakt van het feit dat wij kaarten voor de halve finale hadden en dat die nu…
Een dag van uitersten. Waar of niet…
Even over Roy, aangezien er in lezerskringen wat vragen opborrelden. Roy is ‘van de atletiek’ zullen we maar zeggen. Ooit een veelbelovend 100m loper maar de standaard hamstring gooide roet in het eten. Vader vele, vele jaren actief in atletiek op allerlei manieren, dus de familie Stout ademt sintels en spikes. Daarnaast istie ook nog van het wielrennen, maar dan meer in het gokcircuit.