Onze eerste echte live-sport vandaag. ‘s Ochtends in een heerlijk ochtendbriesje (graad of 28) richting de taxi, om ons naar het volleybal te brengen. Je schrikt je kapot van het aantal in blauwe Beijing-shirtjes uitgedoste vrijwilligers. Als je door de security controle gaat, staan er een stuk of 6 in je tas te kijken. Je moet een foto met je camera maken, om aan te tonen dat hij het doet (en niets anders doet, denk ik dan maar). Ik heb mijn desinfecteer zeep nog even moeten demonsteren. Vervolgens staan ze om de 5 meter om je van harte welkom te heten (luidkeels) en de weg te wijzen. Het plezier (erin gestampt of niet) straalt er vanaf. De eerlijkheid gebiedt te zeggen: aanstekelijk. Honderden, zo niet duizenden van die ‘volunteers’ zie je er op een dag. Het was overigens inmiddels wat gaan regenen. Volleybal: zaten toevallig naast de oud-bondscoach van Jong Oranje, tot vorig jaar. Servië-Rusland is natuurlijk een topper, maar het ging nog niet echt ergens om. Dus natuurlijk goed volleybal, maar het spatte er niet vanaf. Daarna Japan-Italië. Dat was leuker omdat de underdog Japan in de 3e set tot het uiterste ging en die set eruit sleepte. Veel meer beleving in het publiek, leuke wedstrijd om te zien. Vervolgens met de taxi richting het Olympische terrein. Hier afgezet en het terrein betreden, was nog steeds wat aan het miezeren. Vanuit de taxi overigens nog de dames wielrensters gezien, die ons tegemoet kwamen op dezelfde weg. Wel vangrail ertussen: geen zorgen. Rondje gelopen rondom het enorme stadion en daarbij het zwempaleis, die gaan we nog wel wat meer zien en ook fotograferen maar nu hing er een flinke laag bewolking en smog, je ziet gewoon niet verder dan een kilometer of zo, lijkt me vreselijk om daarin te moeten wonen! En de regen hielp ook niet echt in het rustig op je gemak een paar plaatjes schieten. Wel een enorm en mooi terrein. Toen de gymzaal in. Dat klinkt altijd klein. 20000 mensen kunnen hierin, zie foto. Geweldig! Het was de vrouwen landenteams kwalificatie met Australië, Rusland, Duitsland en Ukraine. Erg gaaf om te zien, alles gebeurt ook door elkaar. Paardesprong, vloer, ongelijke liggers en evenwichtsbalk. Bij buitenkomst (weer uitgebreid begeleid door vele blauwhemden) was het nog steeds aan het regenen, gelukkig niet hard. Na een zelfverhittende nasi te hebben gegeten weer de taxi in richting het Beachvolleybal om Ronnes-Boersma te zien. Maar….. bij aankomst was de miezer omgeslagen in stromende regen. En beachen doe je buiten..en kijken ook! Nog wel een regenjasje gescoord en afgewacht of het ietsje beter zou worden voordat we de tribune op zouden gaan. Maar nee. Dit ging te ver, ook met onze bagage, niet misselijke camera’s. Dus een taxi gepakt en teruggegaan. Het gemak van taxi’s krijgen is omgekeerd evenredig met de mate waarin het regent, hebben we ondervonden. Vervolgens werd het een echte wolkbreuk, waarin zelfs de taxi chauffeur niet meer wist waar naartoe, ondanks het adres in het Chinees, en een kaartje. Aan ons had ie nu ook even niets: Bij prachtig weer weten we zelf nog niet eens de weg, laat staan als je alleen maar Niagara beelden voor de auto hebt. Na enige tijd rond gevaren te hebben vonden we eindelijk een aanknopingspunt en gaven de chauffeur aan te keren. Wordt hij boos!!… Gelukkig richting appartement gerend/gewaad. Geloof me: ik overdrijf niet over deze regenval. Nu zitten we nog even TV te kijken, met 3 huisgenoten, de vader van 1 van de vrouwen-8 roeisters en een Amerikaans stel dat op honeymoon is en enkele dagen blijft.
Morgen, hopelijk iets droger, naar dames volleybal en hockey. Dan echt onze eerste Oranje-steun.