Sjongejongejonge. Wat een kloteweer. Forgive the language. Aan het begin van de ochtend, zeg maar het eerste uur rijden, heb ik zowaar nog even de zonnebril opgehad, daarna was het kommer en kwel: regen, regen en nog eens regen. Pas nu, inmiddels op Vancouver Island is het droog, maar aan de lucht te zien kan het elk moment, en overal losbarsten. Ik heb met het weer toch echt wel pech. Maar dat weerhoudt ons niet van kort de route door te nemen van vandaag, en ook de glimlach aan het eind te verklaren.
Gisteravond inderdaad nog even de hot tub bezocht. Het motel heeft ook nog een normaal zwembadje, en een glijbaan(tje) die op de 12 verdieping het pand verlaat en er 2 meter onder, 2 meter verderop weer in te plonzen. Ik had helemaal in mij eentje 500 keer van die glijbaan afgekund. maar had ik geen zin in. Wel even lekker in de whirlpool en toen relaxen op de kamer. Zomaar een flink gat gelezen in mijn leuke boek: Doodsinstinct van Jed Rubenfeld. Het motel had overigens wel een heel mooi uitzicht over Kamloops, vanuit mijn balkon (van 30 cm breed)
Vanochtend Continental ontbeten en rond half 9 zat ik in de auto voor weer een reisdag, inclusief de ferry naar Nanaimo, Vancouver Island. Nou ben ik iemand die liever 2 uur te vroeg is dan 5 minuten te laat. Nou heeft denk ik iedereen dat, maar bij mij gaat het om liever 2 uur te vroeg en het risico om 5 minuten (of meer) te laat te zijn. Dus ik laat niet veel aan het toeval over. Na Kamloops ging het zuidwaarts richting Merritt en tot slot langs Hope. Onderweg dacht ik het eerste uur dat ik de bergen uit was, en dat het glooiende heuvellandschap, met prachtige valleien tot de kust zou voortduren. Maar nee hoor zodra ik Merritt gepasseerd was ging het weer omhoog, zag ik weer wat besneeuwde (nou ja: wit uitgeslagen) toppen en werd het van 10 graden ook weer zo 1 graad. En veel regen, dus slecht zicht, en veel verkeer, dus erg schoot het niet op. Van de borden waarop stond: Na 1 oktober winterbanden gebruiken en kettingen meehebben, werd ik ook niet gerust. Tis nog lang geen oktober….
Wat me al de hele vakantie opvalt is, zodra je een mooi stukje gras ziet: oh, golfbaan. Het stikt er werkelijk van. Volgens mij, als je alle banen in Canada zou willen spelen, dan kun je wel 5 jaar uittrekken.
Bij Hope dacht ik even uit te stappen. Heb ik ook gedaan, bij het visitor’s center. Ik meldde dat ik maximaal een uurtje te besteden had, en daarop zei de vriendelijke dame, met een kaartje voor zich, kon ik een korte wandeling maken langs de houtsnijbeelden die het dorpje rijk is. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat er nog veel gevels vanuit het oude wilde westen, maar of dat klopt niet, of ik heb ze niet gezien. Wel een kerkje uit 1862, de oudste van.. nog wat. De hele wandeling liep ik trouwens in de regen, mocht dat nog niet duidelijk zijn. Ruim op tijd vertrok ik weer, richting Vancouver. Naar de Horse shoe bay, vandaar vertrok om 15.10 mijn ferry naar Nanaimo. Ik was dus ruim op tijd, had tot gevolg dat ik erg vooraan stond. Het is een gek idee, dat je de auto daar neerzet, in de rij, en dat je dan rustig in de village nog even wat gaat eten. Lijkt een beetje of je voor het rode stoplicht staat, denkt: dat duurt me te lang, ik ga even wat eten, de auto verlaat en doodgemoedereerd wegloopt.
Nou in dit geval mag het dus, en ik was (mij kennende) ook weer ruim op tijd terug. En het regende continu, had ik dat al verteld? Zo tegen 3 uur konden we de boot op/in rijden. Ik stond dus vooraan, erg makkelijk. Daarna naar boven gegaan en in een luxe stoel op zee uitgekeken. Ja ik reis niet zo veel met de veerboot, dus ik vertel maar een beetje uitgebreid. Het is toch best groot zo’n ferry terminal. Een beetje tussen een klein vliegveld en een groot treinstation in. Maar goed: in anderhalf uur maakten we de oversteek naar het eiland. En toen ik eenmaal bij de B&B aan was gekomen (10 km vanaf de boot) kwam de glimlach. Een vriendelijke oude dame wacht mij op en toont mij een prachtige kamer, met uitzicht over het water. Ze legt alles uit, en is de vriendelijkheid zelve. Dat is het verschil tussen hotel en B&B. Dit is persoonlijk. De kamer waarin ik lig kan ook net zo goed van haar zoon zijn (of haar dochter, die sfeer heeft het iets meer…) En ik kijk dus echt uit over de zee (de Georgia strait heet het geloof ik)
Nu nog even eten bij de Thai, en straks op de kamer ‘chillen’ met mijn boek. Morgen vroeg weg, naar Tofino. Mooie Inn geboekt, met eigen Sushi bar!!! Hoe ideaal wil je het hebben! Ook nog even gebeld, met mijn iPhone (!), naar een walvis spotter. Ik principe gaan ze morgen gewoon varen (afgelopen 3 dagen afgelast vanwege het weer) Wordt dus sowieso ruig daar aan die kust.