Dit weekend was het zover. Mijn debuut in het jaarlijkse mountainbike-team Zuid Limburg. Samen met Erik, Jeroen, Rik, Willem, Ron en Mark hebben we ons een weekendje vermaakt in het mooie Gulpen en omgeving. En vermaakt hebben we ons! Ik kijk terug op een zeer geslaagd weekend. We arriveerden, met zeer uiteenlopende trainingsarbeid in de benen, in de loop van vrijdagmiddag in Gulpen, bij de Veldhof: een prachtig pand met binnenplaats waar we (Mark) twee huisjes/appartementen hadden gehuurd voor het weekend. Ikzelf was er als eerste, rechtstreeks uit Nijmegen, en na een half uurtje was daar Rik en toen was het wachten op de rest. Ik geloof dat toen de eerste oneliner van Rik al de ether in werd geslingerd. Daar hebben we het weekend nog vaak van genoten. Het verwende drietal Ron, Erik en Mark, die bij het minste of geringste teken van een file de vluchtstrook kiezen, besloten eerst wat te eten rond Best. Toen tegen zessen Willem en Jeroen wel gewoon hadden doorgereden en aankwamen, hebben we met zijn 4-en om de hoek bij een lekker Belgisch eetcafé: Taverne de Leeuw van Vlaanderen, gegeten.
Toen we eenmaal compleet waren, begon het grote vergelijken van de gemaakte trainingskilometers, gewicht, leeftijd, eerdere prestaties etc. Alles om de verwachtingen te temperen en een uitgangspositie te verkrijgen voor de volgende dag. Er werden zelfs griepverschijnselen aangevoerd om toch vooral een underdogpositie te creëren. Er waren enkele routekaarten in omloop. Ik was natuurlijk debutant, dus ik bemoeide me nergens mee, maar route aanduidingen als Voor Beginners, spraken me sterk aan, en omschrijvingen als Gevorderen, of zelfs Kluif Voor Gevorderen, klonken niet echt aantrekkelijk. Door in een etalage naar een plakkaat te kijken begonnen we ook ineens te beseffen waar die drukte in het dorpje vandaan kwam. Zaterdag was ook Limburgs Mooiste! Een tourrit, voor wielrenners, waar zo’n 17000 mensen aan meedoen, bleek later. Wij dus na een goede nachtrust (dat krijg je als je niet kampeert; blijft toch mijn voorkeur), goed ontbeten en de fiets op. Vanwege de weersvoorspellingen met jasje en lange broek, maar wonder boven wonder, zaterdag werd het prachtig weer. Dus in het mooie glooiende landschap reden wij onze eigen route, die af en toe recht inreed tegen de massa’s wielrenners die Limburgs Mooiste aan het fietsen waren. Gaf wel een tegendraads gevoel. Schakelen is het toverwoord. Snel schakelen, en weten hoe op en hoe neer te schakelen. Als je op een helling te laat schakelt, heb je het misschien even zwaar en neemt de snelheid snel af. Als je echter per ongeluk de verkeerde kant opschakelt is het meteen over en uit. Wat is de achterrem, rechts of links, is ook handige informatie. Er begon zich in de groep trouwens wel een typisch beeld af te tekenen. Ron, die op miraculeuze wijze opeens volledig hersteld was van de griep reed veel voorop. Als Willem en ik aan het stoempen waren kwam daar ineens een dansende Jeroen voorbij (hij weegt dus letterlijk de helft van mij….letterlijk!….) . Erik zat er altijd bij, maar is de grote stille (genieter), Mark doet het berg op rustig aan, wel gestaag, maar berg af kan het hem niet hard genoeg gaan. Dan suist hij je voorbij. Rik had verreweg de meeste wielrenkilometers in de benen, maar ondervond toch de verschillen met mountainbiken. Door prachtige natuur reden we zo’n 28 km tot de lunch. Pittig, inspannend, krampaanvalletje Willem meegemaakt. Maar heerlijk in de zon! Na de lunch, een goed gevulde groentesoep en een kop koffie, gingen we er weer voor. Hier bleek toch wel dat de benen enigszins papperig geworden waren. Na zo’n 9 km hielden enkelen het voor gezien en, toegegeven, ik ook.
Maar wat smaakt een biertje op het terras op onze eigen binnenplaats dan heerlijk!!! De terugkomst van de rest afgewacht (duurde overigens niet zo lang) en toen ons opgemaakt voor een geweldig etentje in de Zwarte Ruiter. Sterke verhalen, maar naar gelang het eten vorderde, de wijn vloeide en de Champions League finale dichterbij kwam, daalde de energie langzaam maar zeker. Toen we de finale in het appartement gingen bekijken, is geen biertje meer aangeraakt, en na het Robben moment (we waren blij dat er geen verlenging/penalties kwamen) werd de weg naar het bed snel gevonden.
Slechte weersomstandigheden, die regen betekenden tot rond tienen, maakte dat we goed ingepakt op weg gingen. Willem bleef in het huisje, vond het lullig ons te confronteren met de enorme vorm-sprong die hij op een 2e dag altijd maakt. De laatste regendruppels uit de lucht pikten we nog mee, de rest van de modder en water kwam van de banden, paden, bomen, voorgangers etc. Op een of andere manier liep het fietsen wel beter, natuurlijk wel enorm last van de derrière, en klimmen door modder is zwaarder dan klimmen op gras of zand dus na 22 km had ik het echt gehad. Samen met Rik teruggereden naar Gulpen. Rik had een aanlopende rem (yeah right) maar had ook een knieblessure die opspeelde. Hij had trouwens nog een prachtige sn oekduik gemaakt tijdens een afdaling in een grote plas water. Daar waar wij redelijk zwart waren van de inmiddels droge modder en zo’n mooie grote streep op onze rug hadden, was Rik dus echt doorweekt geraakt. Na terugkomst heerlijk lang gedouched, en mijn spullen bij elkaar gepakt. Het huisje was al spik en span gemaakt door Willem. Nog even gelunched met zijn 3-en, Rik,Willem en ik. De rest had onderweg koffie met vlaai gehad. Samengevat: top groep, leuke activiteit: wellicht volgend jaar zowel een wielrenteam, als een mountain bike team. Als het aan mij ligt weer in een huisje/hotel. Thanks guys!