Actief dagje, dat mag ik wel stellen. Met name omdat het ook zo vroeg begon, en als de reistijden naar de verschillende activiteiten ook nog zo klein zijn, dan doe je veel in korte tijd.
Gisteren trouwens niet meer stoer geweest, zojuist wel! De zonsondergang gezien vanuit de hot tub (ongeveer 40 gr) terwijl het boven de grond rond het vriespunt is. Heerlijk! Gisteren nog even Chinees gegeten bij een buffet restaurant. Goedkoop en snel; dat we niet denken dat het hier anders is dan in Nederland. En het was best lekker, alleen geen saté te bekennen.
Vanochtend vroeg op, om met een gisteren al geboekte tour naar de Upper Antelope Canyon te gaan. Je merkt aan alles dat we niet in het drukke seizoen zitten. Ook nu, slechts 4 deelnemers, 1 gids, en 1 leerling gids. Met een grote terreinwagen reden we in ongeveer 20 minuten naar de canyon, terwijl de gids, Navajo van oorsprong, zichzelf voorstelde en van alles vertelde. Zoals het ontstaan van Page, bij het bouwen van de dam, en ook die rare rij van 10 verschillende kerken (in totaal zijn het er 21 in Page) Mensen die zich hier vestigden namen overal vandaan hun eigen religie mee. En dat mocht, ze kregen zelfs grond toegewezen, en zie daar.
De Upper Antelope Canyon is een canyon, waar je als het ware horziontaal inloopt, je kijkt dus tegen een rotswand aan, met een holte erin. Ongelooflijk hoe dit eruit ziet. De Upper Antelope Canyon is redelijk breed op de meeste plekken (dat zeg ik nu, nu ik ook in de Lower ben geweest) Prachtig licht, van de net opkomende zon. De canyon is beroemd door een lichtstraal die door een opening naar beneden ‘beamt’ maar daarvoor moet het zomer zijn. De zon staat daar nu, zelfs midden op de dag, lang niet hoog genoeg voor. Statief onder de arm, en fotograferen maar. Dit is echt Navajo gebied (je betaalt er ook een fee voor) en voor hen is het heilige grond. Veel van de vormen in de wanden zijn geïnterpreteerd, zoals de solhouetten van Abraham Lincoln, vrouw met haar in de wind, de leeuw, de koe etc (zitten ook een paar uit de Lower tussen). Het statief van het ander groepje deelnemers begaf het na ongeveer 10 minuten. Dit is wel ongeveer de laatste plek op de wereld waar je statief het moet begeven. Ik heb hem niet vaak bij me, maar wist (o.a. door tips van Roy) dat het nu onmisbaar was. En nog was het moeilijk. Soms was het zo donker dat de camera geen idee had waar ie mee bezig was. Maar een aantal schitterende plaatjes zitten er zeker tussen. Eentje heeft Facebook al gehaald. De gids nam halverwege nog even een fluit uit de ‘holster’ en speelde nog een mooi nummer in die prachtige akoestiek. Een magisch plekje. Het was trouwens de hele tour zo’n 25 gr Fahrenheit, dus ik zit nu al een week ongeveer onder 0!
Na terugkomst van de tour was het nog maar 10 uur, en had ik al een hoogtepunt achter de rug. Tijdens de terugweg gaf de gids al aan dat de Lower Antelope Canyon ook heel mooi waren en ook te bezoeken. Eerst ging de reis naar Horseshoe bend trail. Spreekt voor zich. De Colorado maakt daar een soort hoefijzer hoek (270gr), mooie kleuren in het water en van het gesteente, en geen reling, dus een glijpartij en je ligt 100 meter lager. Het wandelingetje er naartoe natuurlijk weer op Runkeeper gezet, vanwege het kaartje. Blijft leuk. Vervolgens een paar km verderop naar een uitzichtpunt, waar je zowel de lage Colorado rivier ziet wegstromen tussen hoge rotswanden, en aan de andere kant de Glen Canyon dam, waar achter Lake Powell op een veel hoger niveau ligt. Naar die dam ook nog even gereden en even het visitor’s center binnen bekeken. Toen terug naar Page en even een heerlijke Subway footlong verorberd (als je je maar verbeeldt dat het relatief gezond is dan is het dat ook, toch?)
Op naar de Lower Antelope Canyon! Ook daar moet een gids mee, maar dat regelen ze bij de ingang. Hier met zijn 5-en met een gids op pad (en die andere 4 waren een gezin). Dit is iets heel anders. We beginnen te lopen, en ik denk: waar zit die canyon eigenlijk, niets dan vlakte. En dan ineens stopt de gids en zegt: “Zo, hier gaan we naar binnen”. En dan zie ik een paadje van 1 voet breed (niet foot 30 cm, maar voet dus 12 cm), dat licht naar beneden neigt, en daarna een trap te zien. En dan duiken we ineens een net zo magisch schouwspel in. In dit geval ligt de canyon dus in het plateau waar we op staan. Statief weer mee natuurlijk, mooie plaatjes schieten. Aan de ene kant was er meer licht, aangezien de hoogte iets minder was, maar aan de andere kant was het akelig smal af en toe. Paadjes van 1 voet breed, waar je dan onder een hoek van 45 gr doorheen moet. En dat met een rugtas en een statief met camera in de hand. But who’s complaining. Ook hier had de gids een fluit bij zich. Ik heb hem al fluitend nog op een hele mooie manier op de foto gekregen. Zie vorige foto in het blog.
Dus ja, dit zijn 2 juweeltjes van plekken.
Tot slot nog even naar een ander hooggelegen uitzichtpunt (dat liggen ze wel vaker, realiseer ik me nu) en even 2 telefoontjes gepleegd. Naar Emmen en Hoogeveen, akelig ver hier vandaan en trouwens ook bijna midden in de nacht.
Ik heb een beetje de route uitgestippeld hoe ik weer in SF terecht kom. Belangrijk is de keuze of ik onder het gebied rondom Yosemite langsga (zoals ook de heenweg) of dat ik er boven langs ga, want erdoorheen kan niet, vanwege de winter. Keuze is gevallen op het tweede, juist omdat dat geen herhaling is. En in beide gevallen is het nog een giga stuk rijden. Dus kort gezegd: de komende 3 nachten zijn voor Bryce en Zion; dan met 1 tussenstop naar Lake Tahoe en vervolgens naar SF waar ik nog 2 nachten heb. Als ik goed gerekend heb….
Morgenvroeg lekker op tijd weg, zodat ik rond de middag bij het visitor’s center van Bryce Canyon aankom.
Wat me al een aantal keren opvalt, maar ik vergeet het steeds te melden,is: hoe ze hier op een positieve manier op je gemoed spelen. Toen ik Death Valley uitreed zag ik een bord: “Thank you for experiencing YOUR park”, mooi hé? En bij bouwprojecten “Your tax dollars at work”. Aan de andere kant zag ik bij die dam vanmiddag een bord: ‘Trespassing forbidden, US Government property’ Op de een of andere manier word je daar meer door afgeschrikt dan “Eigendom van de Nederlandse overheid”
Nog iets wat ik kwijt moet. Bij die Grammy’s kwam onze vriend Prince de prijs voor beste nummer van het jaar uitreiken. Roy heeft het vast gezien. Hij stopt boven aan de trap, loopt dan rustig door naar de microfoon, zegt niets, behalve: “These are the nominees….” en na het filmpje met de genomineerden zegt hij ” And the winner is…” Oh ja en hij zei nog tussen neus en lippen door: I like this song. Dit is dus zo’n superster, dat hij niets zegt, dat de zaal op zijn kop staat en dat de kersverse winnaars hem bijna als eerste bedanken! Vond ik wel grappig.