En daar zijn we dan, in de zuidelijkste stad ter wereld, Ushuaia. Maar eerste nog even de laatste uren in El Calafate. Je denkt bij het horen over een vogelreservaatje net buiten het stadje, oh zo’n plichtmatige activiteit/wandeling om de uren door te komen, maar niets van dat alles.
Lekker op tijd, na het ontbijt, richting het reservaat gegaan. Onderweg passeren we nogal wat bewaking, politie, under cover agenten (vermoed ik….) en dat is niet om te zorgen dat wij veilig voigels kunnen gaan kijken, nee: de Argentijnse president (of liever presidente) is in haar geboorte stad voor een weekendje. Ondanks die goede bewaking, loop je toch minder dan 50 meter langs haar woonkamer, en doet het toch erg toegankelijk aan. Ik zie me nog niet op het grasveld voor het Witte Huis even de Obamaatjes toezwaaien terwijl ik langsloop.
Maar goed, op naar de vogels. Op het eerste gezicht ziet het er ook best klein uit, al zie je op de achtergrond wel Lago Argentino, het grootste meer van Argentinie liggen. Het zonnetje schijnt, en het is een gepiep en gekwaak van jewelste. Een geweldige wandeling van 2 uur gemaakt waarbij de flamingo´s, ibissen, en nog veel meer soorten (zoek ik later wel uit) zowel in stilstand als in actie prachtig op de foto zijn beland. Daar zitten wel een paar postertjes tussen. Na deze wandeling zijn we even gaan lunchen in het stadje en vervolgens vertrokken naar het vliegveld voor onze vlucht naar een nóg zuidelijker plek: Ushuaia. Geen Spaans woord, geen Engels woord, maar een woord van de Yamana, de oorspronkelijke bewonders van Tierra del Fuego, oftewel Vuurland. Ushuaia betekent ´De baai die in het westen te zien is´ (of zoiets). Van de natives zijn er nog maar een paar over, na de komst van al die ´goedbedoelende´ Europese vrienden. Oa. kapitein Fitz Roy en Charles Darwin.
Gek idee dat we hier nog maar 1000km van Antarctica zitten!
Maar goed: ´s avonds gaan eten en lekker gaan slapen in onze ietwat krappe kamer: een driekamer appartement, nee ik zeg het verkeerd. 3 sláápkamers, keuken en woonkamer.