Slecht nieuws. Ik wist dat het kon en ging gebeuren, maar je weet niet wanneer. Vanochtend (Nederlandse tijd) mijn vader aan de lijn gehad die me vertelde dat mijn Tante Annie (zijn zus) vannacht na een ziekbed door kanker is overleden. Gelukkig heb ik afscheid van haar kunnen nemen voordat ik vertrok, maar je hoopt dat je nog ‘verslag uit kan brengen’ zeg maar. Zo lang was haar niet meer gegund…
De uitbundigheid vergaat je op zo’n moment heel gauw. Zal aan mijn verslag wel te merken zijn.
Vandaag verder een rustige dag die past in het afbouwen richting de terugreis. Natuurlijk had de avond nog een medaille op moeten leveren, maar ik denk niet dat ik ooit een team kanslozer heb zien spelen dan Nederland in deze wedstrijd. Aan het begin van de middag zijn we nog even naar honkbal geweest: de bronzen wedstrijd tussen USA en Japan. USA won overtuigend. We kwamen er trouwens in bij de 5e inning, omdat we even wat uit hadden geslapen van die late HHH-nacht. Maar goed ook, want het was weer bloedheet vandaag en het was bakken op de tribune. Al die waaiertjes waarmee mensen hun gezicht wat afkoelen begrijp je na een verblijf in Beijing ineens heel goed. Ook de paraplu is een veel (heel veel!) gebruikt artikel tegen de zon. Vanuit het honkbal in de de metro richting het HHH om even rustig wat te eten en drinken en een krantje te lezen. In de metro kreeg ik het telefoontje van mijn vader.
In het HHH zijn we tot een uur of half vijf gebleven en vertrokken toen richting het hockey, waar we nog twee kaarten moesten verkopen. Dat wilden er nogal veel, zo bleek, dus gelukkig konden we ze voor de nominale waarde verkopen.
De wedstrijd laat zich kenmerken door de uitslag. 6-2 voor Australië. Kansloos. Vanzelfsprekend geen HHH vanavond.