We waren even de tel kwijt maar we zijn er weer uit. Voetbaltrip nummer 12! En voor de 3e keer Barcelona. Onze gedachte was: Zolang Messi nog speelt is een wedstrijd van Barcelona áltijd de moeite waard… Nou, hij heeft 3-kwart wedstrijd zijn best gedaan ons daarvan spijt te laten krijgen. Maar over de wedstrijd later meer. Christelijke tijd, zeer handige luchthaven om van te vertrekken, Eindhoven. Alles zag er goed uit op zaterdagochtend. Leedvermaak is nooit goed, dus toen ik bij de parkeergarage aan kwam rijden en de slagboom mij al herkende en open ging, reed ik vriendelijk zwaaiend langs de andere rij, waarin 5 Limburgers in een middenklasser voor de poort stonden te klooien met kentekennummers en pincodes. Ik kon een lichte glimlach niet onderdrukken, niet wetende dat 2 dagen later de rollen precies omgedraaid waren. Ik kwam er niet uit, en luid toeterend vlogen de Limburgers mij voorbij. Maar na een kort intermezzo met een vriendelijke parking dame mocht ik ook naar huis. Om overigens filerijdend bijna een half uur later pas de snelweg op te rijden… De fellowship bestond dit jaar uit Marcel, Stefan, Marc, Michel, Peter, Roel, Roger, Dennis, Jeroen, Koen, Rene, Bart, Bas en mijzelf. De harde kern wordt groter, alhoewel er maar 2 zijn die 12 keer hebben meegemaakt. De eerste cappuccino werd gescoord en wij gingen, ingecheckt en al (Marcel Holidays regelt álles, tot extra beenruimte aan toe) richting het vliegtuig voor de wereldreis van 1 uur en 45 minuten. Goede reis gehad, niet flauwgevallen (zie 2 jaar geleden) en in een heerlijk temperatuurtje aangekomen, en het was nog maar het begin van de middag. Vanaf het vliegveld slechts na 1 keer overstappen in de metro (maar wel ongeveer 30 haltes of zo in totaal) bij het hotel aangekomen. Paspoort gedoe en inchecken. Prima kamers, en ik lag natuurlijk weer met de andere Drentse zwerfkei (zoals wij liefkozend door de rest genoemd worden), dokter Michel Bos. Ook Peter K uit S lag bij ons op de kamer. Na opfrissen ging het richting strand om van het weer en ons eerste biertje (en het tweede, en het derde….) en een late lunch te genieten.Veel beachvolleybal gekeken. De interesse was rechtstreeks gelinkt aan het aantal vrouwelijke spelers dat te aanschouwen was. ’s Avonds hadden wij een reservering staan bij My Way, voorheen Sinatra. Onze eerste trip naar Barcelona zaten we daar 1 dag na de officiële opening. Later nog een keer teruggeweest en elke keer goed bevallen. Dus nu ook weer tapas gebunkerd. Prima.
Ik ontwikkelde enige hoofdpijn, dus wilde het niet te laat maken. Toch nog even naar Placa Real, voor een laatste drankje. Enkele mannen (de usual suspects) waren al richting casino getogen, de rest zocht nog een terras uit voor een biertje. De stoerderen wilden niet afbouwen dus vroegen om een grande bier. De verrassing (en misschien wanhoop) was groot toen grande betekende: 1 Liter. En als dat nou de eerste liter van de dag was geweest…. Maar men ging men’s best doen. De Mojito drinkers (en ik, de cola drinker) haalden opgelucht adem. Na dat drankje heb ik samen met Michel en Peter de metro gepakt. Ook de rest is thuisgekomen. Als laatste natuurlijk de casino-gangers, die volgens mij (ik krijg niet alle details mee) altijd een puntlanding maken. Nooit veel winst, nooit veel verlies. Maar ik laat me graag corrigeren als het anders is. Ook voor de zondag, in de aanloop naar de wedstrijd, was een activiteit geboekt. Op 3 man na, die zeiden ‘ Fietsen in Barcelona!? Dáár komen wij niet voor !!!!’ Zij zijn richting terras vertrokken en, op een (bijzonder) fotootje op de app na, niet veel van gehoord gedurende de ochtend/middag.
De rest ging met Merel op stap. Een mooie 23-jarige blonde studente die ons wel even Barcelona zou laten zien op de fiets. Over risico genomen gesproken, van zo’n organisatie, om haar bloot te stellen aan 11 van die hitsige ‘van-huizers’. Ging toch prima.
Natuurlijk is tijdens zo’n fietstocht door Barcelona Gaudi de rode draad. Zowel Casa Milla, casa Batillo en de Sagrada Familia mochten niet ontbreken.
Samen met leuke pleintjes, het oude ziekenhuis, waar iemand ‘ultimate yoga’ aan het doen was door zijn nek in een hoek van minstens 90 graden van zijn romp te laten rusten tijdens zijn ochtendslaapje. Afgesloten met wat tapas in de haven, prima uitstapje om te doen. Leuk idee. Na opfrissen eindelijk de metro in naar Camp Nou. De wedstrijd! Barcelona speelt tegen Eibar, een middenmoter, die bij mijn weten niets meer te winnen of verliezen heeft. Barcelona daarentegen kan door een wonder nog kampioen worden. Real moet verliezen en Barca winnen, dan is het zover. Geen ziel rekende erop. Wel zagen we een Eibar dat er volledig voor ging, en het moest dat het afscheid van Luis Enrique (zie de enorme spandoeken) maakte dat Barca ondanks de waarschijnlijk verloren titelstrijd nog even alles uit de kast zou halen voor een overwinning.
Nou zo begon het niet. Na een minuut of 7 haalde een Japanse aanvaller van Eibar snoeihard uit op aangeven van de zijkant, meteen na de stuit, en joeg de 0-1 in de touwen. Inmiddels was ook al duidelijk dat Real na 3 minuten door die vermaledijde Ronaldo op 1-0 was gezet. Wonder nóg verder weg. Barcelona drong wel aan, aan de andere kant van het veld (wij zaten achter het doel waar Eibar de eerste helft naartoe voetbalde.) Ook zie je dan weer dat wij geen professionele stadiontoeschouwers zijn. Barcelona, dus meer dan 100 meter van ons weg, zocht de achterlijn, gaf een voorzet en er werd gescoord. Meteen afgekeurd want er was geconstateerd dat de bal de achterlijn was gepasseerd. Wij konden dat echt niet beoordelen, maar om ons heen werkelijk honderden mensen die volledig overtuigd waren van het feit dat het helemaal geen achterbal was, maar een zuivere goal. Knap hoor, om dat van die afstand te zien.
In de 2e helft was het zelfs Eibar die 0-2 maakte, na weer een pegel van de Japanner Inui (of zoiets). Na een eigen doelpunt, Suarez en een penalty van Messi (nadat hij er eerst 1 had gemist) was het 3-2. Messi speelde zeer matig, veel balverlies en zoals gezegd, waar was de beste voetballer ter wereld waarvoor wij toch weer naar Barca waren gekomen. Daar was ie dan, in blessure tijd voor de 4-2. Kijk naar de hoogtepunten en je ziet het. Weergaloze dribble. https://youtu.be/ra63dDY2yjk Bizarre wedstrijd met mooie ontknoping. Na de wedstrijd vlak bij het stadion een biertje gepakt en daarna de metro in. Middernacht geweest, dus zo’n 5 man reden met de metro door naar het hotel. De rest wilde nog een afzakkertje doen in de stad. Stapten uit bij Placa Catalunya, om er daar achter te komen dat de stad inmiddels uitgestorven was inclusief de metro (die dus zo’n beetje achter hun rug, na het uitstappen, dichtgegooid moet zijn).
Ontbijt in het hotel was op zondag matig gebleken, dus Stefan heeft enkele euro’s per persoon van de prijs afgeluld, en we gingen op een 100 meter afstand van het hotel op maandag ontbijten. Dat was heerlijk. Klaar voor een reisdag.Nog even wat shirtjes shoppen voor de kids. Tja, als je vier jongens hebt, gaat dat in de papieren lopen. Met de metro weer naar het vliegveld, nog geen 2 uurtjes vliegen, en Eindhoven was weer bereikt. Afscheid en ‘tot volgend jaar’ gewenst aan iedereen, en huiswaarts ging het. Italie hoort echt in het rijtje thuis. Dus Turijn, of wellicht Milaan. Zou mooi zijn…. Maar Marcel Holidays is de baas.
