Op 9 mei was het zover. Of liever de nacht van 8 op 9 mei. Voor dag en dauw, nou eerder vóór voor dag en dauw (kwart voor 3) opgestaan en om kwart over 3 richting Zaventem gereden voor het 10e voetbalweekendje. De kracht van een traditie is dat de reeks continu in herinnering gebracht wordt. Hierbij: beginnend in 2006. Barcelona (2x), (Real) Madrid, Londen (Chelsea), Manchester (United), (Bayern) München, Liverpool, Valencia , (Atletico) Madrid. En nu naar Lissabon voor Benfica. Het drietal dat ze allemaal heeft meegemaakt bestaat nog, maar wankelt. Bij de gedachte aan Turijn in 2016 kwam er een diep gewortelde hekel aan Italië naar boven bij dhr. Van Wieringen. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Ben benieuwd hoe Marcel Holidays hiermee omgaat.
Het reisgezelschap was dit keer: Dennis, Roger, Rene, Bas, Bart, Marc, Marcel, Peter, Jeroen, Stefan, Koen en ikzelf.
Na aankomst op het vliegveld Zaventem(tja dat krijg je met 80% Limburgers, dan vlieg je altijd vanuit België) ontmoette ik de rest van de groep. Mij viel een licht langzamer lopende Marc op, die me vertelde dat hij 2 weken geleden zijn enkelbanden gescheurd had. Hij biechtte op, dat toen het gebeurde, zijn eerste gedachte was: Nee, niet Jenneke, niet de kinderen, niet het werk, maar ….. oh oh, Lissabon!! Toch maar meegegaan. Buiten het feit dat hij ons menig haal-de-metro-nog-net kostte, heeft hij zich als een bikkel gedragen.
Met mij was er toen nog niets aan de hand….
Boardingpasses, inclusief extra beenruimte werden uitgedeeld door Marcel, perfect geregeld, en daar gingen we. Misschien wel mijn 30e vlucht ooit. Toch was ik wat week en misselijk en dat werd niet beter naarmate we hoger kwamen en de lucht ijler werd. Om een lang verhaal kort te maken, ik viel flauw, kwam na onbekende tijd (zal seconden zijn geweest) vanuit de diepe krochten van mijn eigen bewustzijn weer bij, en werd schaapachtig aangekeken door mijn rij-genoten. Meteen ook 3 stewardessen erom heen, water met suiker, water met zout, water zonder iets. Verder niet veel het vermelden waard, behalve dat natuurlijk Marcel weer letterlijk en figuurlijk opstaat als steun voor de resterende anderhalf uur, als ik achter in het vliegtuig even mag gaan liggen. Thanks, friend!
Genoeg daarover. Komen in ruim 20 graden aan, iets na 8 uur ’s ochtends. Met de bus naar hotel. Daar viel me al een driedubbele ingewikkelde zeemansknoop op waarmee Roger zijn portemonnee aan zijn middel had gebonden. Dat overkomt me niet weer, moet hij gedacht hebben! (Zie vorig jaar)
Inchecken ging nog niet, dus op zoek naar terras. Dat is wel een terugkerend thema met dit gezelschap. Terras is toverwoord, bier toverdrank. Even met mijn splinternieuwe vriendin mijn avontuur in het vliegtuig gedeeld. Meteen bezorgd natuurlijk….. heerlijk!
De wedstrijd was ’s middags al. Dus na een uitgebreide lunch op het terras konden we inchecken. Prima hotel, zoals altijd. Die lunch was trouwens redelijk maar niet meer dan dat. Op 1 of andere manier weten we dat als er plaatjes op de menukaart staan, dat ze allereerst niet overeenkomen met de werkelijkheid, en dat ook de kwaliteit van het eten er niet beter van wordt. Dus de rest van het weekend op zoek naar een restaurant zonder plaatjes. En dat valt niet mee, als je ook nog met 12 personen, in gezellige drukte, buiten wilt zitten. Tijdens die lunch konden we Roger nog even in het zonnetje zetten vanwege zijn verjaardag een week eerder, door hem vrolijk toe te laten zingen door een straatmuzikant met accordeon (of zoiets). Door te vertellen dat Roger geen Roger heette maar ‘Homo’ kreeg het liedje iets heel hilarisch, waar je precies aan de lachende mensen kon zien waar nog meer Nederlanders zaten. Oh wat zijn we leuk… en Roger kon er ha(r)telijk om lachen.
Na het inchecken met de metro naar het stadion. Ligt er mooi bij. Heel veel mensen, heel veel rood. Situatie schets: Benfica kan geen kampioen worden. Ook al winnen ze, en concurrent Porto verliest, dan is het verschil 6 punten met 2 wedstrijden. Theoretisch kan het dan nog, en trouwens, Porto speelt pas zondag. Dus een wedstrijd tegen de nummer laatst die gewoon gewonnen moet worden .
Prachtige ambiance, zitten hoog, gelukkig niet pal in de zon, en zijn zoals altijd bij onze trips weer overdonderd door het publiek, de zang, de herrie, het enthousiasme en de begeestering… Wel lastig zo’n rookbom die het prachtige zicht flink belemmert voor zo’n 10 minuten. 60000 mensen met een gekleurd karton voor hun hoofd is ook erg bijzonder
Het was een redelijk leuke wedstrijd. 4-0 gewonnen, en zeker 2 van de vier doelpunten waren gewoon mooi! Tegenstander stond trouwens niet voor niets onderaan. Waren vrij kansloos en hadden nog veel dikker kunnen verliezen.
Na de wedstrijd gingen we richting Bairro Alto, de place to be voor eten en drinken. Maar vind op zaterdagavond daar maar eens plek voor 12 man, buiten. Ergens gaan zitten, drankje besteld, en vervolgens de man vertellen dat hij de menu’s weer mee kan nemen omdat we toch maar niet blijven eten. Uiteindelijk bínnen een plek gevonden. Op zich redelijk gegeten. En waar de kwaliteit van het eten bij de echte toeristische tentjes te wensen overlaat, is de wijn (wit of rood) echt abominabel. Maar goed, wij klagen nooit. Het voorgerecht was super.
Na een heerlijke lange nacht, iedereen was zaterdagavond kapot, en een uitgebreid ontbijt, waarin ik bij een uitrek-actie nog bijna een local knockout sloeg, ging het richting culturele gedeelte van de trip. Op 1 of andere manier heb ik sinds enkele jaren de titel CSO: Chief Sightseeing Officer, geen idee waarom. Maar iedereen kijkt naar mij. Ik had nog een oude (14 jaar) Lonely Planet meegenomen, en ik dacht dat het Parque das Nações en later het kasteel op de heuvel leuke trips zouden zijn. En veel terras er tussenin natuurlijk.
Na de groepsfoto op het Marques de Pombal ging het met de metro naar het Parque. Vlak voordat wij 12 dagkaarten konden kopen, drong er een vrouwtje voor die uitgebreid met de jongedame achter de balie begon te discussiëren over de geldigheid van haar kaart, dat 12 euro heel veel geld is, en dat ze toch erg boos was. Dat duurde even, helemaal omdat de gesproken moedertalen volstrekt niet overeenkwamen. Dus wat doe je dan als groep, klaar voor sightseeing? Klopt, we leggen een euro per man bijeen, en lossen het probleem voor de dame op. Met frisse tegenzin, maar uiteindelijk dankbaarheid neemt ze de splinternieuwe dagkaart in ontvangst en wij kunnen verder.
Aangekomen op station Oriente, wat al mooi is:
ging het door het luxe winkelcentrum heen naar de mooie architectuur van het Parque, toneel van de wereldtentoonstelling in 1998. Na een korte wandeling vonden we een terras en daar bivakkeerden we tot en met biertjes en prima hamburgers tot een uur of 2. We zaten lekker in de schaduw, maar goed ook, want het was inmiddels 30 graden geworden.
Aan het water merk je dat nog niet zo, maar toen we op het plein uit de metro stapten, waarvandaan we de trappen naar het Castelo de São Jorge zouden nemen, sloeg de warmte ons recht in het gezicht. Het animo om de flinke trappen in de felle zon te nemen nam zienderogen af, en met een foto van de trap hebben we dat plan opzij gezet. Er waren drukke voorbereidingen aan de gang van een religieuze processie. Roger, Stefan en ikzelf bleven daarvoor nog een tijdje kijken, de rest was al te lang terrasloos geweest en ging de metro weer in, terug naar het centrum. Vanaf dat moment ben ik de gangen van de groep een beetje kwijt geraakt. In ieder geval zijn wij 3-en na de processie, best leuk en indrukwekkend, met fanfare te paard en massa’s mensen in de meest uiteenlopende (militaire) uniformen, ook weer naar het centrum getogen en hebben aan het water nog enkele Mohito’s gedronken met Marcel en Peter.
Daar werd ons het idee aan de hand gedaan om voor het eten even met de boot over te steken naar Cacilhas, omdat daar lekker gegeten kond worden. We vergaten te vragen of er daar ook plaatjes op de menukaarten stonden. Na een kort opfrismoment in het hotel, de rest was daar ook, niet iedereen even goed gemutst, ging het dan tegen negenen richting de boot. Aan de overkant was het inderdaad veel restaurantjes, maar wel erg toeristisch en dus veel plaatjes. Wij hebben dan wel even tijd nodig om te kiezen, en hoe we het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar we belanden uiteindelijk bij een bar, waar toevallig Tapas op de gevel prijkt, maar die in werkelijkheid nog nooit voor meer dan 4 mensen wat borrelhapjes heeft bereid. Laat staan dat hij 12 man een avond lang van bier kan voorzien. De man struinde de restaurants af, en zette ons achtereenvolgens Desperados, Heineken, Superbock en Sagres, die hij snel even in de vriezer had gezet. Tapas van bier leek het wel. We kregen ook al snel door dat zijn tapas echt borrelhapjes waren.
De gamba’s in knoflook waren lekker, en stokbroodjes met vis of salade zijn ook niet verkeerd, maar vergeet niet, er zit minstens 1000 kilo en 20 meter kerel aan tafel. Er werd nog geopperd de dichtbij gelegen pizzeria te vragen wat pizza’s aan onze tafel te bezorgen. Maar dat ging de politieagent in ons midden toch echt te ver. En dan heb je hem ontdaan van alle voorraden voor de rest van de maand, en je vraagt de rekening, dan blijk je voor nog geen 2 tientjes per persoon ‘gedineerd’ te hebben. En het was een leuke avond, met veel hilariteit. Rond middernacht de boot terug. Marc en ik gingen meteen door naar het hotel, de rest ging nog 1 drankje doen. Dat werden, begreep ik later, 2 Mohito’s van een halve liter. Genoeg om enige nadorst te kweken zullen we maar zeggen.
De vaste clan (Bart, Jeroen en ik meen Bas) ging overigens net zoals elk jaar naar het plaatselijke casino, dit jaar zelfs twee keer.
Na een opnieuw goed ontbijt, vertrokken we rond half elf richting vliegveld. Om niet teveel met eerdere edities te breken (nog geen enkele Starbucks bezocht, hoe heeft Marcel het gered!), ging er nog een Mac-je in voordat we gingen boarden. Heb de terugreis prima volgehouden en briljant aan het begin van de avondspits reed ik de ring van Brussel in. Om kwart over 7 arriveerde ik weer bij mijn paleisje aan de Groesbeekseweg.
Volgend jaar Turijn? Of misschien toch Glasgow? Parijs? Hamburg. Marcel Holiday zal vast weer van zich laten horen in het najaar. Klasse!
