We gaan het helemaal anders doen. Morgen is een fikse reisdag, naar Ventura, naast Santa Barbara aan de kust. Ik heb net een motel geboekt. Niks Lake Tahoe! Ik dacht ineens : die route naar Lake Tahoe is 800 km door de middle of nowhere, en hoe je het ook wendt of keert, het is daar frisser dan zuidelijker aan de kust. En ik wil nog wel even in T-shirt aan het strand zitten. Ik reis er in 1 keer naartoe, zodat ik daar nog 1 hele dag niks kan doen (mocht me dat lukken), en op maandag heb ik dan nog een pittige reisdag, maar wel de beroemde weg langs de kust naar San Francisco.
Goed voor de therapeutische kant van mijn vakantie 🙂 . De planning geheel omgooien. Ik heb dit vanmiddag pas bedacht!..
Oh ja: vandaag was Zion dag! Geweldig! Op 8 uur zat ik in de auto en reed helemaal door het park tot de oostelijke ingang waar ik gisteren was binnengekomen. Eerste stop was bij Checkerboard Mesa. Rotsen met een dambord-patroon, nog eens benadrukt door de laatste sneeuwresten. Vervolgens, vlak voor de tunnel waar ik gisteren over vertelde, de wandeling naar de Canyon Lookout. Niet ver, maar wel een klimmetje. Mooi uitzicht bovenop van de vallei. Toen de echte scenic road op richting het noorden. Parkeren bij The Grotto, en de Kayenta trail, en vervolgens de Emerald Pools bekijken. Natuurlijk geen stortende watervallen, grote vijvers met water, maar toch een mooie wandeling, met wel een heel bijzonder moment bij de Upper Emerald Pool. Ik kwam daar helemaal alleen aan, in de schaduw, keek tegen een dreigende, grotendeels donkere, hoge rotswand aan, er lag nog een berg sneeuw tegenaan. En daarvoor een poel, met zowel water als ijs, en natuurlijk de nodige rotsblokken. En nu komt het. De zon wist zijn weg te vinden, achter mij, tussen 2 hoge rotsen, en een stuk van de rotswand voor mij te verlichten. En laat dat stuk nou net fenomenaal in het stilstaande water worden weerspiegeld. Zie foto op Facebook. Zo heb ik er nog een paar gemaakt. Geweldig. En nog steeds niemand te bekennen. Op de terugweg krijg je steeds betere overzichten van de vallei, en besef je dat dit er in het voorjaar echt paradijselijk moet uitzien. Nu, in de winter, hangt er een grijs-groene waas door de vallei, en menig boom en tak doet zelfs zilverkleurig aan, in het schijnsel van de zon. Maar het moet knallen van groen in de lente, met de rivier, waar nu wel degelijk water in ‘meandert’, maar die dan echt met kracht stroomt. Vandaar ook dat gevoel van paradijs. En dan die enorme rotsformaties, die massief op ons nietige mensjes neerkijken. Helemaal omdat ze een naam kregen, die past bij de naam Zion, krijgen ze een beetje identiteit. Zoals de 3 Patriarchen: Abraham, Isaac, Jason. En the Organ, the Great White Throne en natuurlijk Angels Landing. Prachtige namen, en je voelt ze de vallei bewaken, zonder een duimbreed aan de kant te gaan. Tot zover de filosofische beschouwing van dit prachtige park. Na de wandeling naar de pools, toch zo’n 5-6 km, lekker geluncht bij de Zion Lodge. Helemaal naar het noorden gereden, naar de plek Temple of Sinawava. En daar nog een stukje langs de rivier gelopen naar de smalle gedeelten van de canyon. Nog verder wordt het helemaal smal, maar dat stuk was afgesloten vanwege vallend ijs. Mensen die ik sprak zeiden dat er anderen wel door waren gegaan, maar net op het moment dat ik totaal niet twijfelde of ik dat ook zou doen, hoorde ik wat ijsstukjes vallen op het pad. Dus rustig teruggelopen, in prachtig weer overigens. Een zonovergoten dag weer! Maar tussen die rotsen is er natuurlijk wel vaak schaduw, en de GPS van Runkeeper raakt helemaal de kluts kwijt. Loop je 300 meter, ben je 2 kilometer verder, waarbij je 1 km diep de rots in hebt geboord, en weer teruggekropen bent. Na deze korte wandeling, nog een paar uitzichtpunten meegepakt, en bij het visitor’s center voor het laatst een trail gepakt: de Watchman trail. Ook een flinke klim, maar met ook alweer mooi uitzicht aan de top. 5 km was deze hike. En vandaag nog een paar mooie dieren gezien. Een vogeltje, ja vraag me niet wat voor een, een eekhoorn die rustig op het wandelpad zat en een groepje van 5 rammen (of rams, weet niet wat het meervoud is) op de helling bij de Watchman trail. Om kwart over 4 verliet ik het park, met een 14-tal km in de benen, en een geweldige ervaring rijker. Ik was zo geïnspireerd dat ik 2 mooie Zion-t-shirtjes voor de boys heb gekocht.
Rond half 6 kwam ik in het motel aan: American Best Value Inn, in Cedar City. Zojuist gegeten bij Ninja Japanese steak restaurant…… klopt. Sushi! Morgen dus vroeg op, en de auto in voor 800km.